یادداشت؛

عملگرایی؛ گمشده مسئولان فرهنگی در حوزه جهاد تبیین

متاسفانه مدیران دستگاه‌های فرهنگی عموماً اسیر روزمرگی‌ها شده و چنان منفعل عمل می‌کنند که دیگر هیچ امیدی به آنان نیست. گمشده همه این آدم‌های بی‌عرضه عملگرایی در حوزه جهاد تبیین است.

به گزارش خاورستان، حسین خسروی، مدیرمسئول خاورستان در یادداشتی ذیل عنوان «عملگرایی گمشده مسئولان فرهنگی در حوزه جهاد تبیی » آورده است:سهیل اسعد، دبیر جشنواره مردمی فیلم عمار در اختتامیه آن جشنواره حرف جالبی زد که دستمایه نگارش این مقاله شد و آن قریب به این مضمون بود: «وقتی یک مدیر یا مسئول می‌خواهد فاصله بین عملکرد خود و آرمان انقلاب را کم کند هر چه می تواند بیشتر شعار می‌دهد تا خود را انقلابی یا انقلابی‌تر نشان دهد اما حاج نادر طالب زاده واقعاً عملگرا بود و انقلابی بودن یعنی همین».

امسال دست خطی از نادر طالب‌زاده رونمایی شد که به قول معروف باید آن را به آب طلا نوشت و آن این بود:«جمهوری اسلامی سربار نمی‌خواهد بلکه سرباز می‌خواهد و من سرباز جمهوری اسلامی‌ام».

هدف من نکوداشت حاج نادر طالب‌زاده یا جشنواره فیلم عمار نیست هدف آن چیز دیگری است اگر خاطرتان باشد در ۱۹ بهمن سال ۱۴۰۰ رهبر معظم انقلاب در دیدار با فرماندهان و پرسنل نهاجا از کلید واژه‌ای پرده برداشت که اگر به آن به درستی عمل می‌شد یا اصلاً عمل می‌شد شاید به فضای مه‌آلود اغتشاشات اخیر غلظت کمتری می‌داشت رهبری در آن دیدار فرمود:«جهاد تبیین یک فریضه قطعی و یک فریضه فوری است».

متاسفانه مدیران دستگاه‌های فرهنگی عموماً اسیر روزمرگی‌ها شده و چنان منفعل عمل می‌کنند که دیگر هیچ امیدی به آنان نیست از آنجا که علاوه بر عرصه خبر در حوزه تعلیم و تربیت قریب به دو دهه فعالیت دارم یادآور می‌شوم نسل حاضر نسلی پرسشگر است یا به عبارت دیگر نسلی سرشار از سوال‌های بی‌جواب که برخی از مربیان آنان یا دانشی برای پاسخ گفتن ندارند و یا شوربختانه انگیزهای برای روشنگری.

عادت خیلی از ما خصوصاً بسیاری از مدیران است که برای اینکه خود را ولایی نشان دهند مدام می‌گویند مقام معظم رهبری این را گفتند و آن را گفتند که به قول همان حرفی که در ابتدای سخن گفتن فاصله بین عملکرد و انتظارات را بپوشاند و البته با تکیه کلام قراردادن این کلید واژه خود را ابرانقلابی نشان دهند اما به راستی چرا کسی کارنامه‌ای از خود ارائه نمی‌دهد؟ اصلاً چرا کسی در این خصوص مطالبه گری نمی‌کند؟ مگر مهمترین وجه انقلاب ۱۳۵۷ بعد فرهنگی آن نبود؟

باز هم روی این کلمات دقیق شویم “جهاد”،” تبیین”،” فریضه”،”قطعی”،” فوری”. پندار ما این بود که حال که دولتی که بر سر کار آمده دغدغه اصلی‌اش به زمین نماندن حرف‌های رهبری است چنان نهضتی در این عرصه به راه خواهد افتاد که اثرات آن قابل توصیف نخواهد بود اما با دیدگاهی منصفانه باید اذعان کرد و گفت: انتظارات برآورده نشده است.

البته منکر تلاش‌های برخی از افراد یا ارگان‌ها نیستم که با داشتن روحیه‌ای هیئتی راساً از هر فرصتی برای بیداری نسل جوان استفاده می‌کنند و در این میان شاید شاخص‌ترین حرکت دوره آموزشی بود که قرارگاه خاتم الاوصیاء در استان برگزار کرد ولی نباید به این چیزها بسنده کرد.

به صحبت اولم باز می‌گردم وقتی به مقام مسئولی که از کم‌کاری برخی افراد در این حوزه می‌نالم و شکوه می‌کنم جوابی که می‌شنوم این است «حرف شما درست است ولی فلانی شخص دغدغه‌مندی ست» آیا صرفاً دغدغه داشتن دلیل بر شایستگی ماندن بر یک نهاد یا پست فرهنگی است چند باری با یکی از همین عناصر دغدغه‌مند پیرامون موضوعی در حوزه جهاد تبیین صحبت کردم در یکی دو جلسه اول آنچنان در سخن با من همراهی می‌کرد که گمان کردم از او بهتر کسی حرف آقا را نمی‌فهمد اما پس از یکی دو جلسه فهمیدم گمشده همه این آدم‌های بی‌عرضه عملگرایی است متاسفانه با آنکه خود می‌دانند شایستگی این مسئولیت را ندارند چنان دنیا ریاست‌طلبی مشغول‌شان کرده که حاضرند بار معصیت برای عقبای خویش را سنگین‌تر کنند ولی از مطامع دنیوی و چهار روز ریاست آن نگذرند.

امروز وقتی در کف مدارس حاضر می‌شوی می‌بینی چنان فضای مجازی بر ذهن و روح نوجوان و جوان ماجولان داده و حتی استیلا یافته که سخنان امروز ما به دلیل اهمال دیروز ما نوش‌دارویی بعد از مرگ سهراب هم نیست.

 

انتهای پیام/۱۰