تسنیم تلاوت صفحه ۱۴۶
احکام دین باید منسوب به خدا باشد، نه بر پایۀ گمان، خیال، قیاس و استحسان. «قالُوا» «بِزَعْمِهِمْ» «افْتِراءً عَلَیْهِ»
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«خاورستان»، «حِجْرٌ» به معنای منع است
«تحجیر» یعنی منطقهای را سنگ چین کردن و مانع شدن از ورود دیگران برای تصاحب آن
«حِجر اسماعیل» نیز جایی است که با دیوار سنگی جدا شده است.
عقل را هم «حِجر» گویند، چون انسان را از زشتیها باز میدارد. «هَلْ فِی ذلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ» (فجر، ۵)
در دو آیۀ قبل، عقائد خرافی مشرکان دربارۀ سهم خدا و بتها از کشاورزی و چهارپایان مطرح بود. در این آیه چگونگی مصرف سهم بتها بیان شده که احدی حقّ استفاده ندارد؛ مگر خادمین بتها و بتکدهها.
با توجّه به این آیه، مشرکان چهار انحراف داشتند: ۱. ممنوع شمردن بعضی از چهارپایان؛ ۲. ممنوع شمردن بعضی از محصولات کشاورزی؛ ۳. ممنوع کردن سواری برخی از چهارپایان؛ ۴. نبردن نام خدا به هنگام ذبح حیوانات.
قرآن، هدف آفرینش چهار پایان را سوار شدن بر آنها و مصرف از گوشت آنها میداند: «جَعَلَ لَکُمُ الْأَنْعامَ لِتَرْکَبُوا مِنْها وَ مِنْها تَأْکُلُونَ» (غافر، ۷۹) و تحریم بهرهبرداری از چهارپایان را، از بدعتهای جاهلی میشمرد که در آیه ۱۰۳ سورۀ مائده نیز بیان شده است.
اسلام، آیین جامعی است که حتّی انحراف در بهرهگیری از حیوانات را هم تحمّل نمیکند. وقتی قرآن، از بیمصرف ماندن حیوان و تحریم سوارشدن بر آن نکوهش میکند، به طریق اولی از بیمصرف ماندن انسانها، منابع، سرمایهها و استعدادها بیشتر نکوهش میکند.