به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۴۵۳ قرآن کریم آمده است: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * ص وَ الْقُرْآنِ ذِی الذِّکْرِ * بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی عِزَّةٍ وَ شِقاقٍ * کَمْ أَهْلَکْنا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ قَرْنٍ فَنادَوْا وَ لاتَ حِینَ مَناصٍ»   «به نام خداوند بخشندۀ مهربان‏ * صاد، به قرآن پندآموز سوگند * آری، کسانی که کفر ورزیدند، در سرکشیِ سخت و مخالفت شدیدی هستند * چه بسیار اقوام پیش از اینان که (به خاطر کفر و نفاق) هلاکشان کردیم، پس فریاد زدند، لیکن (چه سود) که زمان، زمان فرار نبود» 

نکته‌های سورۀ ص - آیات ۱ - ۳:
کلمۀ‏ «عِزَّةٍ» و «عزیز» به معنای نفوذ ناپذیری است. 

صلابت و نفوذ‌ناپذیری، گاهی به‌جاست، نظیر «ان‏ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ‏ ...» و گاهی نابه‌جاست که به معنای سرسختی و یکدندگی و لجاجت است. گاهی سرچشمۀ عزّت، علم و قدرت و کمالات است، نظیر عزّتی که برای خدا و رسول و مؤمنان گفته می‏‌شود ولی گاهی سرچشمۀ عزّت، تکبّر و غرور و تعصّب و خودپسندی است، نظیر آیۀ مورد بحث. «بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی عِزَّةٍ وَ شِقاقٍ» 

کلمۀ «شِقاقٍ» به معنای اختلاف و مخالفت شدیدی است که به جدایی بیانجامد. 

«قَرْنٍ» به مردمی گفته می‌شود که مقارن یکدیگر و در یک زمان زندگی می‌کنند. 

کلمۀ‏ «لاتَ» مرکب از دو حرف است، «لا» که به معنای نفی است و حرف «ت» که برای مبالغه و تأکید است، نظیر حرف تاء در علامة. «لاتَ» در نفی زمان به کار می‌رود، یعنی: زمان، زمان چنین کاری نیست. 

کلمۀ‏ «مَناصٍ» از «نوص» به معنای پناهگاه است. (تفسیر نمونه) 

حرف «ص» از حروف مقطعه است که در حدیث می‌خوانیم این حروف از متشابهاتی است که خداوند علم آن را مخصوص خود قرار داده است. (تفسیر راهنما) 

مراد از ندای کفّار در «نادوا» اعلام پشیمانی آنان از کرده‏‌های پیشین است که دیگر سودی به حال آنان ندارد. چنان که در آیۀ ۱۴ سورۀ انبیاء سخن آنان را چنین بیان می‌‏کند که می‏‌گویند: «یا وَیْلَنا إِنَّا کُنَّا ظالِمِینَ» ای وای بر ما، ما از ستمگران بودیم. 

قرآن، ذکر است. «ذِی الذِّکْرِ» 

ذکر مبارک است. «هذا ذِکْرٌ مُبارَکٌ» (انبیاء،۵۰) 

برای همۀ جهانیان ذکر است. «ذِکْرٌ لِلْعالَمِینَ» (ص،۸۷) 

برای همۀ جهانیان ذکر است. «ذِکْرٌ لِلْعالَمِینَ» (ص،۸۷) 

در دسترس همگان است. «لَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ» (قمر،۱۷)

پیام‌های سورۀ ص - آیات ۱ - ۳:
۱. سوگند خداوند به قرآن، نشانۀ عظمت این کتاب و حقانیّت پیامبر است. «وَ الْقُرْآنِ» 

۲. قرآن، فطرت‌های خفته را بیدار و دانسته‌های فراموش شده را یادآوری می‌کند. «ذِی الذِّکْرِ» 

۳. با این که مطالب متفاوت و متنوّع بسیاری در قرآن آمده است، ولی خط اصلی در همۀ آنها هدایت مردم و تذکّر به آنان است. «ذِی الذِّکْرِ» 

۴. عظمت قرآن به ذکر بودن آن است. «الْقُرْآنِ ذِی الذِّکْرِ» همان گونه که ارزش عالم به غافل نبودن اوست. «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ » (نحل،۴۳ ، انبیاء،۷) و نفرمود: «فسئلوا اهل العلم» 

۵. انسان اختیار دارد و در انتخاب راه آزاد است. قرآن برای تذکّر و هدایت انسان نازل شده لیکن برخی راه کفر را انتخاب می‌کنند. «ذِی الذِّکْرِ بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا» 

۶. کفر کافران، ناشی از عناد و لجاجت آنان است نه قصور قرآن در بیان حقّ. «بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی عِزَّةٍ وَ شِقاقٍ» 

۷. از حوادث تاریخ درس بگیریم. «کَمْ أَهْلَکْنا» 

۸. همۀ غرورها، زمانی خواهد شکست و به ناله و فریاد تبدیل خواهد شد. «فَنادَوْا» 

۹. در برابر قهر خدا پناهی نیست. «وَ لاتَ حِینَ مَناصٍ» 

۱۰. توبه و ناله تا قبل از وقوع قهر کارساز است. «وَ لاتَ حِینَ مَناصٍ»

انتهای خبر/10