به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۸۷ قرآن کریم آمده است: « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ * وَ إِذَا الْکَواکِبُ انْتَثَرَتْ * وَ إِذَا الْبِحارُ فُجِّرَتْ * وَ إِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ *عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ *»   « به نام خداوند بخشنده مهربان‏ آنگاه که آسمان شکافته شود. و آنگاه که ستارگان پراکنده شوند. و آنگاه که دریاها گشوده و به هم راه یابند. و آنگاه که قبرها زیر و رو گردد. (در آن زمان) هر کس می‌داند، آنچه از پیش فرستاده و آنچه برای بعد گذاشته است.» 

نکته‌های سورۀ انفطار- آیات ۱-۵:
«انفطار» به معنای شکافته شدن است، «فطر» و «افطار» نیز به همین معناست، زیرا روزه با غذا خوردن می‌شکافد. «انفطار» و «انشقاق» به یک معناست، لکن در انفطار بعد از شکافتن به چیزی می‌‏رسیم، بر خلاف انشقاق، چنانکه عرب در حفر قنات می‌‏گوید: 

حرکت کوه‌ها در آستانۀ قیامت، ناشی از زلزله بزرگی است که باعث فروپاشی و متلاشی شدن کوه‌ها می‌‏گردد و چنانکه در آیات دیگر نیز آمده است، همچون ریگ بیابان روان می‌شوند. 

«فطرتُ» چون بعد از شکافتن زمین، به آب می‌‏رسد. 

«انتثار» به معنای پراکندگی است و به چیزی که بر سر عروس می‏‌ریزند، نثار گویند. 

«فجر» به معنای بروز شکاف و باز شدن راه است و «تفجیر»، بیانگر عظمت و شدّت شکافته شدن کوه‌هاست. 

در کلمه‏ «بُعْثِرَ» هم معنای «بعث» (به پا خواستن) است و هم معنای «ثور» (دگرگون شدن)، لذا راغب در مفردات گفته است که بعید نیست فعل‏ «بُعْثِرَ» مرکّب از این دو فعل باشد، یعنی زیر و رو شدن خاک‌ها و برپاخاستن مردگان. 

پیوند میان آسمان و زمین و دریا و خشکی به گونه‌‏ای است که هرگاه نظام یکی از آنها به هم بخورد، نظام همه چیز به هم می‌‏خورد.

انتهای خبر/10