به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۹۷ قرآن کریم آمده است؛ « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ * وَ طُورِ سِینِینَ *وَ هذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ * لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ * ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِینَ * إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ * فَما یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ* أَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحاکِمِینَ *»   « به نام خداوند بخشنده مهربان‏ به انجیر و زیتون سوگند. و به طور سینا سوگند. و به این شهر (مکّه) امن سوگند. همانا ما انسان را در بهترین قوام و نظام آفریدیم. سپس او را به پایین‌ترین مرحله بازگرداندیم. مگر کسانی که ایمان آوردند و کارهای نیک انجام دادند که برای آنان پاداشی قطع ناشدنی و همیشگی است. پس بعد از این، چه چیز سبب می‌شود قیامت را تکذیب کنی؟ آیا خدا بهترین حکم کنندگان نیست؟» 

نکته‌های سورۀ تین- آیات ۱ -۸:
طور سینین، همان وادی سینا میان مصر و فلسطین امروزی است. 

در برخی روایات، به قرینه‏ «طُورِ سِینِینَ» و «الْبَلَدِ الْأَمِینِ» که اشاره به دو مکان مقدس است، آمده است که مراد از «التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ» نیز محلّ رویش این دو میوه می‌باشد و ایه را اشاره به شهرهای مدینه و بیت‌المقدس دانسته‌اند. (تفسیر نورالثقلین) 

در میان خوردنی‌‏ها، میوه‌ها و در میان آنها میوه‏‌های قنددار و چربی ‏دار برای سوخت و ساز بدن بیشتر مورد نیاز است. «التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ» 

از امتیازات اسلام داشتن سرزمین امن است حتی برای گیاهان و حیوانات. «الْبَلَدِ الْأَمِینِ» 

نام انجیر یکبار و زیتون، شش بار در قرآن آمده است و هر دو دارای خواص غذایی و درمانی فراوانی هستند. انجیر برای هر سن و سالی به خاطر قندی که دارد مفید است. 

ورزشکاران و کسانی که دچار ضعف و پیری هستند به خوردن آن سفارش شده‏‌اند. بر اساس برخی روایات، انجیر میوه ‏ای بهشتی است و در طبّ قدیم، معجون انجیر و عسل برای زخم معده و انجیر خشک برای تقویت فکر سفارش شده است. 

امام رضا علیه‌السّلام فرمود: انجیر بوی دهان را می‌برد، لثه‏‌ها و استخوان‌ها را محکم می‌کند، مو را می‌‏رویاند، درد را برطرف می‌سازد و مثل دارو مؤثر است. زیتون، بلغم را برطرف می‌سازد، رنگ صورت را صفا داده اعصاب را تقویت نموده، بیماری و درد و ضعف را از بین می‌برد و آتش خشم را فرو می‌نشاند. (بحارالانوار، ج ۶۶، ص ۱۸۳ به نقل از تفسیر نمونه) 

مراد از «ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِینَ» دست برداشتن گروهی از انسان‌ها از فطرت اولیه الهی است که خداوند در نهاد هر بشری قرار داده که هر کس چنین کند، خداوند او را در پست‌ترین جایگاه‏‌ها قرار می‌دهد و گرفتار شقاوت و عذاب می‌‏شود.

انتهای خبر/10