به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»۱. علمای یهود، رشوه‏‌خوار بودند، «أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ» و عوام‌شان مشتاق شنیدن دروغ. «سَمَّاعُونَ لِلْکَذِبِ» (تکرار «سَمَّاعُونَ»، در دو آیه پی‌درپی شاید اشاره باشد به اینکه این روش، کم‏‌کم خصلت آنان شده است.)

۲. همزیستی مسلمانان با اهل کتاب، تا حدّی بود که آنان برای قضاوت، نزد پیامبر اسلام می‌آمدند. «جاؤُکَ»

۳. پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله غیر از مسئولیّت نبوّت، مسئولیّت حکومت نیز داشت. «فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ»

۴. پیامبران، در امر حکومت و داوری، از طرف خداوند اختیاراتی دارند که طبق صلاحدید عمل کنند. «فَاحْکُمْ»«أَوْ أَعْرِضْ»

۵. شعاع حکومت اسلامی، اهل کتاب را نیز در برمی‌گیرد. «فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ»

۶. اگر حاکم اسلامی برای داوری بین کشورهای غیر اسلامی انتخاب شد، باید عدالت، جرأت و صراحت را کاملًا مراعات کند. «فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ»

۷. مسائل نژادی، منطقه‌ای، تعصّب‏‌های گروهی، تمایلات شخصی و تهدیدها نباید در قضاوت‌ها تأثیر بگذارد. «فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ»

۸. عدالت همیشه و با هر گروه، یک ارزش خداپسند است. «فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ»