به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، بعضی گفته‌‏اند: معنای آیه این است که مردم دائماً اختلاف دارند، مگر کسانی که در سایۀ لطف و رحمت الهی، گرفتار اختلاف نشوند و خداوند برای همین وحدت کلمه، آنان را آفرید. (تفسیر أطیب البیان)

فلسفۀ آفرینش انسان، در آیات قرآن با عناوین مختلفی مطرح شده است: در یک جا می‌‏خوانیم: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ» (ذاریات، ۵۶) که دلیل آفرینش جنّ و انسان، عبادت آنها دانسته شده است. در جای دیگری می‌فرماید: «الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا» (ملک، ۲) یعنی خداوند، مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید. و در آیۀ فوق نیز آمده است: «لِذلِکَ خَلَقَهُمْ» یعنی ما انسان‌‏ها را آفریدیم تا مشمول رحمت خویش نماییم. در ظاهر به نظر می‌‏رسد که فلسفۀ آفرینش انسان، سه عنوان متفاوت یعنی: عبادت، آزمایش و رحمت است. امّا با کمی دقّت نظر متوجّه می‌شویم که هر سه موضوع دارای یک نقطۀ مشترک هستند و آن تکامل روحی و معنوی انسان‌هاست.

در آیۀ قبل آمد که انسان آزاد است و در آخر این آیه می‌‏فرماید: ما حتماً دوزخ را از انسان و جن پر می‌‏کنیم. آنچه از جمع بین این دو آیه فهمیده می‌شود، این است که انسان در انتخاب راه آزاد است، ولی به خاطر پذیرش راه باطل، جهنّمی می‌‏شود.

در روایات متعدّد آمده است که نمونۀ روشن اختلاف مردم، مسألۀ رهبری معصوم است که طبیعتاً به جز آن گروه که مشمول رحمت الهی و در خط اهل بیت علیهم‌السّلام و پیشوایان معصوم قرار گرفته‌‏اند، بقیۀ مردم منحرف شده‌اند. (تفسیر کنز الدقائق)

امام صادق علیه‌السّلام فرمود: خداوند انسان را آفرید تا کارهایی انجام دهد و مستحقّ رحمت الهی شوند. (تفسیر نور الثقلین توحید صدوق، ص ۴۰۳)