به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، ۱. در قضاوت تنها به علم خود تکیه نکنیم، بلکه از مجرم نیز اقرار بگیریم و با سؤال و جواب، منشأ جرم و روحیّات مجرم را برای همه روشن کنیم. «یا إِبْلِیسُ ما لَکَ»

۲. اگر روحیّه تکبّر در شخصی پیدا شد، محیط و عواملِ دیگر، در هدایت او کارساز نیست. (ابلیس در لابلای فرشتگان و در محیط ملکوتی بود لکن به خاطر لجاجت و تکبر آن گونه شد) «أَلَّا تَکُونَ مَعَ السَّاجِدِینَ»

۳. برتری نژادی، یک فکر ابلیسی است. «خَلَقْتَهُ مِنْ صَلْصالٍ»

۴. بدتر از سجده نکردن، غرور و تکبّر در برابر فرمان خداست. «لَمْ أَکُنْ لِأَسْجُدَ»

۵. بدتر از گناه‏ کردن، توجیه گناه است. «خَلَقْتَهُ مِنْ صَلْصالٍ» (شیطان، گناه خود را توجیه کرد)

۶. غرور و تکبر که آمد، نور و روح الهی را در انسان نمی‌بیند. شیطان جسم خاکی بشر را دید و حاضر به سجده نشد، در حالی که دستور خداوند به سجده، به خاطر روح الهی او بود. «خَلَقْتَهُ مِنْ صَلْصالٍ»

۷. دستور و فرمان‏ های الهی سبب اجبار نیست. «لَمْ أَکُنْ لِأَسْجُدَ»

۸. تکبر، بزرگی نمی‌آورد، بلکه سبب تحقیر می‌‏شود. «فَاخْرُجْ» سبب نابودی و محو عبادات قبل می‌شود. «فَإِنَّکَ رَجِیمٌ»

۹. اجتهاد و اظهار نظر در برابر فرمان و دستور روشن الهی، جایز نیست. در مقابل فرمان: «فَقَعُوا لَهُ ساجِدِینَ» جایی برای گفتار «خَلَقْتَهُ مِنْ صَلْصالٍ» نیست.

۱۰. یک لحظه نافرمانی و تکبّر، سبب خروج ابدی شد. «إِلی‏ یَوْمِ الدِّینِ»

۱۱. متکبّر همواره مورد لعنت الهی است. «عَلَیْکَ اللَّعْنَةَ إِلی‏ یَوْمِ الدِّینِ»