
تسنیم وحی؛
تفسیر صفحه ۵۹۶ قرآن کریم
همانا هدایت (مردم) بر عهدۀ ماست. و بی شک آخرت و دنیا از آنِ ماست. پس شما را از آتشی که زبانه میکشد بیم دادم. (آتشی که) جز بدبختترین افراد در آن در نیاید.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۹۶ قرآن کریم آمده است؛ « إِنَّ عَلَیْنا لَلْهُدی * وَ إِنَّ لَنا لَلْآخِرَةَ وَ الْأُولی * فَأَنْذَرْتُکُمْ ناراً تَلَظَّی * لا یَصْلاها إِلَّا الْأَشْقَی * الَّذِی کَذَّبَ وَ تَوَلَّی* وَ سَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَی * الَّذِی یُؤْتِی مالَهُ یَتَزَکَّی * وَ ما لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزی*إِلَّا ابْتِغاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلی * وَ لَسَوْفَ یَرْضی *» « همانا هدایت (مردم) بر عهدۀ ماست. و بی شک آخرت و دنیا از آنِ ماست. پس شما را از آتشی که زبانه میکشد بیم دادم. (آتشی که) جز بدبختترین افراد در آن در نیاید. همان که (حق را) تکذیب کرد و روی بر تافت. ولی با تقواترین مردم از آن آتش دور داشته خواهد شد. همان که مال خود را میبخشد تا پاک شود. در حالی که برای احدی (از کسانی که به آنان مال میبخشد،) نعمت و منتی که باید جزا داده شود، نزد او نیست. جز رضای پروردگار بلند مرتبه اش، نمیطلبد. و به زودی خشنود شود.»
نکتههای سورۀ لیل- آیات ۱۲ -۲۱:
هدایت کردن از جانب خداوند، امری حتمی است، «إِنَّ عَلَیْنا لَلْهُدی» ولی پذیرش آن از سوی مردم حتمی نیست. چنانکه در جای دیگر میفرماید: «وَ أَمَّا ثَمُودُ فَهَدَیْناهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمی عَلَی الْهُدی» (فصلت،۱۷)
ب: مقام و ارزش ایمان، بالاتر از سیر کردن گرسنه و آزادی برده است؛ لذا با کلمه «ثُمَّ» فاصله شده است. (تفسیر نمونه)
«میمنة» از یمن و یمین به معنای میمنت و مبارکی است و اصحاب میمنة یعنی کسانی که برکت دائمی، ملازم و مصاحب آنان است. گویا اصحاب میمنه همان کسانی باشند که نامه عملشان به دست راستشان داده میشود.
«تَلَظَّی»، شعله آتش بدون دود است که سوزندگی زیادتری دارد.
خلود و جاودانگی در دوزخ مخصوص افراد شقی است. «لا یَصْلاها إِلَّا الْأَشْقَی» در کلمه «صلی» ملازمت و همراهی نهفته است. شاید «ناراً تَلَظَّی» که نوع خاصی از آتش است مخصوص افراد شقی باشد و سایر مجرمان به انواع دیگری از آتش گرفتار شوند.
آیه «وَ لَسَوْفَ یَرْضی» را دو گونه میتوان معنا کرد:
یکی آنکه انسان با رسیدن به اهدافش از خدا راضی میشود، دیگر آنکه خداوند از او راضی میشود. البتّه در قرآن، هر دو مورد یعنی رضای خداوند از انسان و رضای انسان از خداوند، در کنار هم آمده است: «رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»(بینه،۸) *، «ارْجِعِی إِلی رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً» (فجر،۲۸)
انتهای خبر/10