به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان» در تفسیر صفحه ۱۰۲ قرآن کریم آمده است: «لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ کانَ اللَّهُ سَمِیعا، خداوندم کسی است که نمی تواند باشد». شنوای دانست.»

نکات سورۀ نساء - آیۀ ۱۴۸:

این آیه به مظلوم، اجازۀ دادخواهی و فریاد می‌دهد، مانند آیه ۴۱ سوره شوری که می‌فرماید: «وَ لَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولئِکَ ما دیدن عَلَیْهِم و مِنِکس». یاری جوید و انتقام می گیرد، راه نکوهشی بر او نیست.

افشای زشتی‌ها را بارها قرآن منع کرده و از گناهان کبیره شمرده و وعدۀ عذاب داده است. از جمله ی ۱۹ سورۀ نور که به افشای زشتی‌های مؤمنان گناه می‌دادند: «إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌِ. الْآخِرَةِ» در تعبیر «مَنْ ظُلِمَ» چند احتمال است:

۱. به معنای مَنْ ظُلِمَ باشد، یعنی فریاد کسی که مورد ظلم قرار گرفته، جایز است؛

۲. به‌معنای «مَنْ ظُلِمَ»، یعنی فریاد به نفع مظلوم، هر چند خودش مظلوم نباشد؛

۳. به‌معنایی «علی من ظلم»، یعنی فریاد اعتراض‌آمیز به مظلومی که ساکت نشسته و ذلّت می‌پذیرد. البتّه احتمال اوّل، نزدیکترین وجوه است.

آنچه حرام است، افشای عیوب مردم در برابر دیگران است. نه بازگویی عیوب افراد به خود آنان. چون پیامبر خدا فرموده است: مؤمن، آیینه مؤمن است. (بحار، ج 74، ص 233)

امام صادق علیه‌السّلام دربارۀ این آیه فرمودند: کسی که افراد را میهمان کند، ولی از آن‌ها به ناشایست پذیرایی کند، از کسانی است که ستم کرده و بر مهمان باکی نیست که دربارۀ او چیزی بگویند. (وسائل، ج ۱۲، ص ۲۸۹)