به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»،«کَذلِکَ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنْباءِ ما قَدْ سَبَقَ وَ قَدْ آتَیْناکَ مِنْ لَدُنَّا ذِکْراً» «(ای پیامبر!)

نکته‌های سوره طه - آیه ۹۹:

در نقل تاریخ انبیاء برکات زیادی وجود دارد از جمله:

الف: افزایش علم و آگاهی؛

ب: بدست آوردن بصیرت و پیدا کردن راه سعادت؛

ج: تنبیه و تذکّر مردم؛

د: بشارت و دلگرمی مؤمنین.

پیام‌های سوره طه - آیه ۹۹:

۱. روایت تاریخ، یکی از شیوه‌های تربیتی قرآن است. «کَذلِکَ نَقُصُّ»

۲. داستان‌های قرآن، بهترین و صادق‌ترین داستان‌هاست. زیرا گویندۀ آن خداوند و مخاطبش پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله و ماجرای آن واقعی است. «نَقُصُّ عَلَیْکَ»

۳. در بیان تاریخ، از شرحی که دانستن و ندیستن آنها نقشی در هدف ندارد، خودداری کنید. «مِنْ أَنْباءِ»

۴. هر ارزش تاریخی بیان ندارد؛ اخبار مهم قابل حمل است. («انباء» جمع «نبأ» به خبر مهم و مفید گفته می‌شود.) «أَنْباءِ»

۵. تاریخ وسیلۀ تذکّر است؛ نه عامل سرگرمی. «أَنْباءِ ما قَدْ سَبَقَ ذِکْراً»

۶. قرآن یاد و مهمّی است. («ذِکْراً» با تنوین نشانۀ عظمت است.)

۷. سرچشمه تاریخ و داستانهای قرآنی، وحی الهی است. نه گفته های این و آن. «لَدُنَّا»

تفسیر صفحۀ ۳۱۹ قرآن کریم - سورۀ طه - آیات ۱۰۰ - ۱۰۳ - تفسیر نور:

«مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ یَحْمِلُ یَوْمَ الْقِیامَةِ وِزْراً * خالِدِینَ فِیهِ وَ ساءَ لَهُمْ یَوْمَیْفَیْاً ی الصُّورِ وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمِینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقاً * یَتَخافَتُونَ بَیْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاَّ عَلَیْهِمْ إِلَّا أَنْدَرَاً. در روز قیامت، بار سنگینی (از گناه) را بر دوش خواهد کشید * (آنها) برای همیشه در آن (بار گناه و عقوبتش) خواهند ماند و چه بد باری برای آنها، (بار گناه) در روز قیامت * (همان) روزی که در صور دمیده می‌شود و ما در آن روز، مجرمان را با چشمان تیره (و بدن‌های ک) محشور می‌کنیم * (آنها) در بین بود آهسته با گفتگو می‌کنند که شما جزیی (دهه روز در دنیا بیشتر) توقف نداشتید»

نکات سورۀ طه - آیات صد - 103:

کلمۀ «حمل» و کلمۀ «حمل» در لغت به یک معناست؛ لیکن «حمل» به بار ظاهری و «حمل» به بار باطنی مثل بچه در شکم مادر اطلاق می‌گردد.

«زرق» رنگی است که از اختلاط سفید و سیاه به وجود می‌آید، مثل رنگ خاکستری و شاید کنایه از کوری، ترس و یا رنگ پریدگی باشد.

کلمۀ «صور» یا به معنای شاخ است و یا جمع صورت می‌شود که مراد دمیدن در صورت‌های مردگان برای زنده شدن است.

در قرآن مجید به دو نفخه اشاره شده است که در نفخة اوّل، همه موجودات می‌میرند و در نفخة دوّم انسان‌ها برای حساب زنده می‌شوند. «وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ، فَصَعِقَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شاءَ اللَّهُ، ثُمَّ نُفِخَ فِهِهِ أَخَیِه رُونَ» (زمر، ۶۸) و منظور از «یُنْفَخُ فِی الصُّورِ» در این آیه، به قرینه جملۀ «. وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمِینَ»، نفخۀ دوّم در روز قیامت است.