به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان» در تفسیر صفحه ۵۳۷ قرآن کریم آمده است:  إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ * فِی کِتابٍ مَکْنُونٍ * لا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ * تَنْزِیلٌ مِنْ رَبِّ الْعَلَهُ» که در کتاب محفوظی جای دارد. جز پاکیزگان به آن دست نزند. فرو آمده از سوی پروردگار جهانیان است.»

نکات سوره واقعه- آیات ۷۷-۸۰:

ظاهراً مراد از «کتابٍ مَکْنُونٍ»، همان لوح محفوظ است، زیرا در سوره‌ی بروج آمده: «بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ». لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ فِی کِتابٍ مَکْنُونٍ»

در قرآن، خداوند و آنچه مربوط به اوست، به صفت «کریم» متّصف شده‌اند:

خداوند، کریم است. «ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ» (انفطار،۶) قرآن، کریم است. «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَریمٌ» (واقعه، ۷۷) رسول خدا، کریم است. «وَ جاءَهُمْ رَسُولٌ کَرِیمٌ» (دخان،۱۷) واسطه نزول وحی (جبرئیل)، کریم است. «إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَریمٍ»*(تکویر،۱۹)

حضرت علی علیه السّلام در خطبۀ ۱۵۲ نهج‌البلاغه، اهل بیت را «کرائم القرآن» می‌نامد.

انسان نیز به عنوان برترین مخلوق الهی، مورد کرامت است. «وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنی آدَمَ» (اسرا، ۷۰)

تلاوت الفاظ و فهم لغات قرآن، برای همه ممکن است، امّا تماس با روح قرآن، طهارتی مخصوص می‌خواهد. «لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً» (احزاب،۳۳) نفرمود: «لا یطهقرئه و لا یفه المه الّا» إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ» و تماس، معنای خاصی دارد. همانطور که در روایت آمده است: تنها مقرّبان درگاه الهی با قرآن تماس پیدا می‌کنند. (تفسیر درالمنثور)

قرآن کریم است، زیرا:

سرچشمه آن از لوح محفوظ و کتاب مکنون است. «فِی کِتابٍ مَکْنُونٍ» واسطه آن، فرشتگان و پیامبر و اهل بیت علیهم‌السّلام، همه مطهّرند. «لا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ» و هدف آن تربیت جهانی است. «تَنْزِیلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِینَ».

قرآن، مطهّر است، «صُحُفاً مُطَهَّرَةً» (بینه،۲) و تنها پاکان می‌‏توانند آن را مس کنند. «لا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ»

قرآن، چنان نیست که دشمنان آنان را توصیف می‏‌کردند. نه خیالپردازی ذهن پیامبر است، «تُمْلی‏ عَلَیْهِ» (فرقان،۵) نه افسانه و غیر واقعی، «إِنْ هذا إِلَّا أَساطِیرُ الْأَوَّلِینَ»* (انعام،۲۵) نه آموخته‌‏هایی از دیگران، «یُعَلِّمُهُ بَشَرٌ» (نحل،۱۰۳) و نه کار گروهی هم ‏فکر، «أَعانَهُ عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ» (فرقان،۴) ، بلکه از جانب پروردگار جهانیان برای رشد انسان نازل شده است. «تَنْزِیلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِینَ»

قرآن، کلید کرامت و عزّتِ فرد و جامعه است. نگاه به آن، تلاوت آن، تدبّر در آن، حفظ آن، استدلال به آن و پندگیری از آن مایۀ رشد و کرامت انسان است. «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ»

قرآن، در مسائل فردی، خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، عبادی، نظامی، اخلاقی، اعتقادی، تربیتی و فرهنگی، به انسان نور و روشنایی می‌دهد. «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ»

در قرآن، حرف سست، زشت، ناموزون و دور از منطق نیامده است. «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ»