به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۷۹ قرآن کریم آمده است: « إِنَّ الْأَبْرارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً * عَیْناً یَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَها تَفْجِیراً *»   « همانا نیکان از پیمانه‏‌ای می‌نوشند که با کافور (گیاهی خوشبو) آمیخته شده است. چشمه‌ای که بندگان خدا از آن می‏ نوشند و هر گونه بخواهند، آن را جاری می‌‏سازند.» 

نکته‌های سورۀ انسان- آیات ۵-۶:
«ابرار» یا جمع «بَرّ» است، (همانند «ارباب» که جمع «رَبّ» است) یا جمع «بار» است (نظیر «اشهاد» که جمع «شاهد» است). به هر حال «بر» به معنای گستردگی است و بیابان را به خاطر گستردگی آن، «بر» می‌گویند. انسان نیکوکار دارای روحی باز و گسترده است و هدف او از انجام کار نیک، رسیدن به مال و مقام نیست بلکه فکری فراتر از مال و مقام دارد. دست نیکوکاران برای کمک به دیگران باز و اجر آنان نیز گسترده است. (مفردات راغب) 

«کافور» به معنای گیاه خوشبو است که در خنکی و سفیدی ضرب‌المثل است. 

«تفجیر» به معنای شکافتن است و به کسی که با گناه پرده حیا را بشکافد، «فاجر» می‌‏گویند 

«فجر» نوری است که تاریکی شب را می‌‏شکافد. 

براساس روایات، مراد از «ابرار» در این آیات، اهل بیت پیامبر علیهم‌السّلام هستند که با نذر روزه گرفتند و افطاری خود را به یتیم و مسکین و اسیر دادند که در آیات بعد آمده است. 

با اینکه عدّه‌‏ای این سوره را مدنی می‌‏دانند، امّا بعضی مغرض و مخالف می‌‌گویند: سوره انسان مکّی است و حَسنین علیهما‌السّلام در مدینه متولّد شده‌‏اند، بنابراین این آیات دربارۀ اهل بیت نازل نشده، زیرا بیماری آنان و عیادت پیامبر و روزه والدین آنها در مدینه بوده است! 

در پاسخ می‌‏گوییم: در بسیاری از سوره‌‌های مکّی، آیات مدنی وجود دارد و بهترین شاهد مطلب آن است که کلمه «أسیر» در این آیات آمده، با آن که در مکّه اسیری وجود نداشته و اسیر گرفتن مربوط به جنگ‌‏های پس از هجرت به مدینه است.

انتهای خبر/10