به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«خاورستان»، شهيد «عباس کريمی» 15 دی ماه 1346 در روستای مزايجان شهرستان بوانات دیده به جهان گشود.در هفت سالگی به مدرسه رفت و تحصیلات خود را تا دوره متوسطه در رشته اقتصاد ادامه داد. در 18 سالگی به همراه چند تن از دوستان عازم جبهه‌های نبرد شد و سرانجام بعد از 6 ماه نبرد با دشمن 29 خرداد سال 1365 به شهادت رسید. پیکر پاکش در گلزار شهدای مزایجان بوانات به خاک سپرده شد.

متن وصیت:

بسم الله الرحمن الرحيم وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ. چنين مپنداريد آنان که در راه خدا کشته شده‌اند مرده‌اند بلکه زنده‌اند و در نزد خدای خويش روزی می‌خورند.

پدر و مادر و خواهر و برادر و همسرم من هدفم الله بود و کورکورانه از کسی پيروی نکردم، اين را هم بدانيد که من ايمانم را از دست نمی‌دهم و هيچگاه خدا را از ياد نخواهم برد و آخرين خداحافظی را در روستا کردم و راهی جبهه‌ی حق شدم.

جبهه‌ای که در آن کافران بعثی، برادران و عزيزان ما را به شهادت می‌رسانند و یا اسير می‌کنند که آنان را با وحشيانه ترين وجهی به شهادت می‌رسانند و يا در کردستان، اين مزدوران آمريکايی در برابر جمهوری اسلامی قد علم کرده و برادران ما را به شهادت می‌رسانند.

در اين برهه از زمان وظيفه‌ی دينی خود دانسته و به ندای "هل من ناصر ينصرنی" امام حسين زمان لبيک گفته تا خمينی کبير، روح خدا را پشتيبان باشم.

درود بر پدر و مادرانی که در دامن آنان فرزندانی پرورش می‌يابند که شهادت را سعادت می‌دانند و شهادت جگر گوشه‌هايشان برايشان افتخار است. به مادر و خواهر و برادر و همسرم توصيه می‌کنم که برای من گريه نکنند زيرا می‌ترسم که گريه شما در روحيه ديگر دوستانم اثر بگذارد و آنان را از پيمودن راه حق منصرف کند.

برادر، خواهر، مادر و همسرم فکر نکنيد که من را به زور به جبهه بردند من با شور و اشتياق خودم به جبهه رفتم. 25 دی ماه 1360. والسلام.

انتهای متن/