به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«خاورستان»،۱.رهبر جامعۀ اسلامی باید پیشنهاد صلح دشمن را بپذیرد تا مسلمانان جنگ‌‏طلب معرّفی نشوند؛ امّا هوشیار باشد تا فریب نخورد. «إِنْ جَنَحُوا» «فَاجْنَحْ» «وَ إِنْ یُرِیدُوا أَنْ یَخْدَعُوکَ» (یعنی احتمال خدعه وجود دارد)

۲. اگر مردم آماده باشند و لطف خدا شامل شود؛ همۀ توطئه‌‌های دشمن خنثی می‌‏شود. «فَإِنَّ حَسْبَکَ اللَّهُ»

۳. اگر ما به وظیفۀ خود عمل کنیم، نباید از مشکلات بترسیم؛ چون خداوند، گشایندۀ مشکلات است. «أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ»

۴. امدادهای الهی و حمایت‌‏های مردمی، به ارادۀ خداوند در جهت یاری شماست. «أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِینَ»

۵. حمایت مردم، با اراده و خواست الهی کارساز است. «فَإِنَّ حَسْبَکَ اللَّهُ هُوَ الَّذِی أَیَّدَکَ» «بِالْمُؤْمِنِینَ»

۶. استمداد از مردم به عنوان ابزار نصرت الهی، بدون غفلت از خداوند، شرک نیست. «أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِینَ»

۷. مردم، بازو و پشتیبان رهبرند. «أَیَّدَکَ» «بِالْمُؤْمِنِینَ»

«وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ ما فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً ما أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَ لکِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ» «و (خداوند) میان دل‌های آنان (مؤمنان) الفت داد، اگر تو همۀ آنچه را در زمین است خرج می‌‏کردی، نمی‌‏توانستی میان قلوبشان محبّت و الفت پدید آوری، ولی خداوند میان آنان پیوند داد؛ چرا که او شکست‌‏ناپذیر و حکیم است.»

سؤال: در این آیه می‌‏فرماید: اگر همۀ سرمایۀ زمین را خرج می‌‏کردی، نمی‌توانستی ایجاد الفت کنی؛ پس چرا در آیۀ ۶۰ سورۀ توبه می‌‌فرماید: «وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ» باید بخشی از زکات، صرف تألیف قلوب شود؟

پاسخ: مقدار کینه‌‏ها و عمق و سوابق آن میان مردم متفاوت است گاهی با یک لبخند و هدیه، کینه برطرف می‌‏شود، ولی گاهی آن قدر عمیق است که با هیچ وسیله‌‏ای نمی‌‏توان آن را زدود. علاوه بر آنکه تألیف قلوب سه نوع است: الف: الفت مؤمنین با مؤمنین؛ ب: الفت مؤمنین با کفّار؛ ج: الفت کفّار با کفّار. امّا آنچه امکان ندارد، الفت واقعی کفّار با یکدیگر است؛ ولی الفت مؤمنین با هم و جذب برخی کفّار، کاملًا امکان‌‏پذیر است. علاوه بر اینکه ایجاد الفت در آیۀ ۶۰ سورۀ توبه نیز از جانب خدا و به فرمان اوست و در حقیقت آیه مورد بحث بیانی توحیدی از تألیف قلوب است همانند آیه «وَ ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ رَمی‏» (انفال، ۱۷).۱. دلها و پیوند بین آنها به دست خداست. «وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ»

۲. وحدت و الفت و محبّت، از نعمت‌‏های الهی است که خدا از آن یاد کرده و آن را بر مردم و پیامبر، منّت نهاده است. «وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ»

۳. مهم‌‏تر از اتّحاد ظاهری، پیوند قلبی و باطنی است، «وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ» وگرنه کافران هم در ظاهر متّحدند، ولی دلهای‌شان پراکنده است. «تَحْسَبُهُمْ جَمِیعاً وَ قُلُوبُهُمْ شَتَّی» (حشر، ۱۴)

۴. زمانی مردم بازوی رهبرند که با هم متّحد باشند؛ وگرنه کمر رهبر را می‌‏شکنند. «أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِینَ وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ»

۵. قبایل عرب تا پیش از گرایش به اسلام، گرفتار دشمنی عمیق با یکدیگر بودند. «أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ» «ما أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ»

۶. ثروت و مقام، همه‌جا محبّت‌آور نیست. «لَوْ أَنْفَقْتَ» «ما أَلَّفْتَ»

۷. ایجاد محبّت و پیوند بین مؤمنین، پرتوی از عزّت و حکمت خداوند است. «وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ» «عَزِیزٌ حَکِیمٌ»