به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، ۱. بازگویی گفتار و رفتار خوبان و مؤمنان، در تربیت دیگران است. «وَ یَقُولُونَ»

۲. عالمان، خدا را از هر عیبی منزّه می‌دانند، «أُوتُوا الْعِلْمَ ... یَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا» (عقیده به خداوند، برخاسته از جهل انسان است.)

۳. تلاوت قرآن، در چند جهت تأثیر می‌گذارد: عمل، بیان و قلب. «سُجَّداً، یَقُولُونَ، یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعاً»

۴. تلاوت قرآن، انسان را دائماً بالا میبرد. «إِذا یُتْلی، یَزِیدُهُمْ خُشُوعاً»

۵. معرفت و خشوع، محدودیّتی ندارد. هر چه معرفت بیشتر شود، خشوع هم بیشتر است. «یَزِیدُهُمْ خُشُوعاً»

۶. گریه در حال عبادت و سجود، ارزشمند است. «یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ»

۷. ذکر خدا در سجده، نشان دهنده ارزش سجده است. «یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً، یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ»

۸. گریه از برکات و آثار علم است. «أُوتُوا الْعِلْمَ، یَبْکُونَ»

۹. اشکی ارزش دارد که دائمی باشد؛ نه لحظه‌ای. «یَبْکُونَ»

۱. ایمان و کفر مردم، در حقانیّت قرآن اثری ندارد. «آمِنُوا بِهِ أَوْ لا تُؤْمِنُوا»

۲. علم، هدیه ای الهی است. «أُوتُوا الْعِلْمَ»

۳. بر خلاف آنها که جهل را منشأ ایمان به خدا و مذهب می‌دانند، قرآن علم و دانایی را ریشۀ ایمان می‌دانند. «أُوتُوا الْعِلْمَ ... یَخِرُّونَ»

۴. جمعی از علمای اهل کتاب، به قرآن ایمان آوردند و قرآن در روح آنان اثری گذاشتند. «أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ ... یَخِرُّونَ»

۵. علم واقعی آن است که انسان را در برابر حق، به خضوع وادار کند. «أُوتُوا الْعِلْمَ، یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً»

۶. هنگام لجاجتِ گروهی در برابر حق، باید گروهی را یاد بگیرد که اهل اطاعت بودند؛ تا سرسختی مخالفان در روحیه ما اثر بدی نگذارد. «مِنْ قَبْلِهِ، یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً»

۷. قرآن به قدری بلندمرتبه و پر محتواست که هنگام تلاوت خضوع دانش را به دنبال دارد. «إِذا یُتْلی‏ ... یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً»