به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۱۳۰ قرآن کریم آمده است: قُلْ أَیُّ شَیْءٍ أَکْبَرُ شَهادَةً قُلِ اللَّهُ شَهیدٌ بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هُذَا الْقُِّا. بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ أَ إِنَّکُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّهِ آلِهَنَّ أُخْری قُلْ لا أَشْهَدُ قُلْ إِلهَدُونَ أِنَّما هُوَ. بَرِیءٌ مِمَّا تُشْرِکُونَ» «بگو: چه موجودی در گواهی برتر و بزرگتر است؟ بگو: خداوند میان من و شما گواه است. و این قرآن به من وحی شده تا با آن شما را و هر که را که این پیام به او هشدار دهم. آیا شما گواهی می‌دهید که با خداوند، خدایان دیگری هست؟ بگو: من گواهی نمی‌دهم. بگو: همانا او خدای یکتاست و بی‌تردید من از آنچه شما شرک می‌ورزید، بیزارم»

نکات سورۀ انعام - آیۀ ۱۹:

مشرکان مکّه، از پیامبر اسلام برای رسالتش می‌طلبیدند و نبوّت آن حضرت را نمی‌پذیرفتند و می‌گفتند: حتّی یهود و نصارا تو را پیامبر نمی‌دانند. این آیه در زمان غربت اسلام، خبر از آینده‌ای روشن و رسالت جهانی اسلام می‌دهد.

حضرت علی علیه السّلام در تفسیر عبارت «إِنَّما هُوَ إِلهٌ واحِدٌ» فرمودند: اگر خدایان دیگری بودند، آنها هم پیامبرانی می‌فرستادند. (نهج البلاغه، نامه 31)

عدّه‌ای را به عنوان اسیر نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آوردند، حضرت از آنان پرسیدند: آیا دعوت به اسلام شده است؟ گفتند: نه. حضرت فرمود: همه را به محل امن برسانند و آزادشان کنند، زیرا کسی که هنوز ندای اسلام را نشنیده است نباید اسیر نمود، سپس این آیه را تلاوت فرمود: «لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ» (تفسیر باشد درّ المنثور)

امام صادق علیه السلام فرمودند. پس امامت و رهبری الهی نیز تا ابد باید همراه قرآن باشد. (تفسیر صافی)

معمولی در انسان‌ها از دفع ضرر، قوی‌تر از جلب منفعت است. قرآن، به مسألۀ انذار کرده است «لِأُنْذِرَکُمْ». در آیات دیگر نیز می‌خوانیم: «إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِیرٌ» (فاطر، ۲۳)، «إِنَّما أَنَا نَذِیرٌ مُبِینٌ» (عنکبوت، ۵۰). در احادیث متعدی «مَنْ بَلَغَ» به ائمه معصومین علیهم‌السّلام تفسیر شده است. (تفسیر عیّاشی)

امام صادق علیه السّلام نیز دربارۀ «مَنْ بَلَغَ» فرمودند: مقصود کسی است که وظیفۀ امامت به او رسیده است و او پیامبر، مردم را با قرآن انذار می‌کند. (کافی، ج ۱، ص ۴۱۶)

پیام‌های سورۀ انعام - آیه ۱۹:

۱. برای حقّانیت پیامبر اسلام، گواه بودن خداوند کافی است. «قُلِ اللَّهُ شَهِیدٌ»

۲. طرح و بیان حقایق به شکل سؤال و جواب از شیوه های تبلیغی قرآن است. «قُلْ أَیُّ شَیْءٍ» «قُلِ اللَّهُ»

۳. غفلت و سهو و فراموشی و محدودیّت، هم قدرت خبرگیری انسان را کم می کند، هم قدرت گواه بودن او را. و چون خدا از این دور است، پس بزرگ ترین شاهدها خداوند است. «أَکْبَرُ شَهادَةً قُلِ اللَّهُ»

۴. قرآن، بزرگ‌ترین گواه بر رسالت پیامبر است. «الله شهید بینی و... هذا القرآن»

۵. برای مردم غافل، سخن گفتن از زاویۀ انذار مؤثّرتر است. «لِأُنْذِرَکُمْ»

۶. رسالت حضرت محمد صلی الله علیه و آله جهانی و جاودانی و برای همۀ مردم در همۀ عصرها و نسلهاست. «لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ»

۷. تا قانون به مردم ابلاغ شود، توبیخ و مسئولیّتی در کار نیست. «وَ مَنْ بَلَغَ» و به اصطلاح علم اصول، عِقاب بدون بیان، قبیح است.

۸. از جمله شرایط لازم برای رهبر آسمانی: ایمان به مکتب «أُوحِیَ إِلَیَّ هذَا الْقُرْآنُ»، امید به آینده «وَ مَنْ بَلَغَ»، صلابت «قُلْ لا أَشْهَدُ» و برائت از شرک است «إِنَّ بَلَغَ». تُشْرِکُونَ».