به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۱۴۶ قرآن کریم آمده است: «وَ قالُوا هذِهِ أَنْعامٌ وَ حَرْثٌ حِجْرٌ لا یَطْعَمُها إِلاَّ مَنْ نَشاءُ بِزَعْمِهِمْ وَ أَنْعامٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُها وَ أَنْعامٌ لا یَذْکُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا افْتِراءً عَلَیْهِ سَیَجْزِیهِمْ بِما کانُوا یَفْتَرُونَ» «و مشرکان (به پندار خویش) گفتند: اینها، دام‌ها و کشت‏‌هایی ممنوع است، کسی نخورد مگر آن (خادمین بتکده‌ها) که ما بخواهیم. و چهارپایانی است که (سوار شدن بر) پشت آنها حرام است و چهارپایانی که نام خدا را (هنگام ذبح) بر آن نمی‌‏برند (این احکام را) به دروغ به خدا نسبت می‌دادند. خداوند به زودی آنان را به کیفر آنچه به او افترا می‌‏بستند جزا خواهد داد.»

نکته‌های سورۀ انعام - آیۀ ۱۳۸:

«حِجْرٌ» به معنای منع است

«تحجیر» یعنی منطقه‌‏ای را سنگ‏ چین کردن و مانع شدن از ورود دیگران برای تصاحب آن

«حِجر اسماعیل» نیز جایی است که با دیوار سنگی جدا شده است.

عقل را هم «حِجر» گویند، چون انسان را از زشتی‌ها باز می‌‌دارد. «هَلْ فِی ذلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ» (فجر، ۵)

در دو آیۀ قبل، عقائد خرافی مشرکان دربارۀ سهم خدا و بت‏‌ها از کشاورزی و چهارپایان مطرح بود. در این آیه چگونگی مصرف سهم بت‌‏ها بیان شده که احدی حقّ استفاده ندارد؛‌ مگر خادمین بت‌‏ها و بتکده‌‌ها.

با توجّه به این آیه، مشرکان چهار انحراف داشتند: ۱. ممنوع شمردن بعضی از چهارپایان؛ ۲. ممنوع شمردن بعضی از محصولات کشاورزی؛ ۳. ممنوع کردن سواری برخی از چهارپایان؛ ۴. نبردن نام خدا به هنگام ذبح حیوانات.

قرآن، هدف آفرینش چهار پایان را سوار شدن بر آنها و مصرف از گوشت آنها می‌‏داند: «جَعَلَ لَکُمُ الْأَنْعامَ لِتَرْکَبُوا مِنْها وَ مِنْها تَأْکُلُونَ» (غافر، ۷۹) و تحریم بهره‏‌برداری از چهارپایان را، از بدعت‏‌های جاهلی می‌‌شمرد که در آیه ۱۰۳ سورۀ مائده نیز بیان شده است.

اسلام، آیین جامعی است که حتّی انحراف در بهره‌‏گیری از حیوانات را هم تحمّل نمی‌‏کند. وقتی قرآن، از بی‌‏مصرف ماندن حیوان و تحریم سوارشدن بر آن نکوهش می‌‏کند، به طریق اولی از بی‌‏مصرف ماندن انسان‏‌ها، منابع، سرمایه‏‌ها و استعدادها بیشتر نکوهش می‌‏کند.

انتهای پیام/