به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحۀ ۵۲۳ قرآن کریم آمده است: « قالَ فَما خَطْبُکُمْ أَیُّهَا الْمُرْسَلُونَ * قالُوا إِنَّا أُرْسِلْنا إِلی‏ قَوْمٍ مُجْرِمِینَ * لِنُرْسِلَ عَلَیْهِمْ حِجارَةً مِنْ طِینٍ * مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُسْرِفِینَ * فَأَخْرَجْنا مَنْ کانَ فِیها مِنَ الْمُؤْمِنِینَ * فَما وَجَدْنا فِیها غَیْرَ بَیْتٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ * وَ تَرَکْنا فِیها آیَةً لِلَّذِینَ یَخافُونَ الْعَذابَ الْأَلِیمَ *»   « (ای پیامبر!) بدین گونه (که تو را تکذیب کردند) پیشینیان اینان نیز هیچ پیامبری برایشان نیامد مگر آنکه گفتند: جادوگر یا جن‏ زده است. (آیا مخالفان در طول تاریخ) به یکدیگر سفارش کرده‌اند (که با انبیاء این گونه برخورد کنند؟) نه، بلکه آنان مردمی طغیانگرند. پس، از آنان روی بگردان که تو مورد سرزنش نیستی. و (به مردم) تذکّر بده که قطعاً تذکّر برای مؤمنان مفید است.» 

نکته‌های سورۀ ذاریات- آیات۵۲ -۵۵:
آیۀ ۵۲، به مانند نتیجه‌‏گیری از آیات گذشته و به عنوان دلداری پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله است که اگر مشرکان مکّه با تو چنین برخوردهایی می‌کنند، بدان که پیش از اینان نیز با پیامبران پیش از تو چنین برخوردهایی را داشته‌اند. 

از آنجا که پیامبر در دعوت مردم کوتاهی نکرده و حجّت خدا را بر آنان تمام کرده است، لذا روی گردانی پیامبر از آنان و ترک مجادله با آنان، سرزنش و ملامتی را به دنبال ندارد. 

این آیات در کنار فرمان به اعراض از کافران طغیانگر، به تذکّر دادن به مؤمنان سفارش می‌کند تا گمان نشود که تنها کافران نیاز به هشدار و تذکّر دارند. « فَتَوَلَ‏ ... وَ ذَکِّرْ» 

در شنیدن اثری است که در دانستن نیست. سوز و اخلاص و شیوۀ بیان گوینده می‌تواند اثری برتر در انسان بگذارد. لذا پیامبر مأمور می شود تا پیوسته مؤمنان را تذکّر دهد. 

مسلمان، تنها نام امت پیامبر اسلام نیست؛ بلکه به هرکس که تسلیم خداوند و پیرو ادیان آسمانی باشد، مسلمان گفته می‌شود. «مِنَ الْمُسْلِمِینَ»

پیام‌های سورۀ ذاریات- آیات ۵۲-۵۵:
۱- همۀ انبیاء مخالف داشتند و مورد تهمت قرار می‌گرفتند؛ پس، از تهمت مخالفان نگران مباش. «کَذلِکَ‏ ... قالُوا ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ‏» 

۲- بر خلاف قرآن که پیامبران را انسان‌هایی همچون دیگر انسان‏ها معرّفی می‌کند، «قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ»* (کهف،۱۱۰) مخالفان سعی داشتند کارها و سخنان پیامبران را ناشی از ارتباط آنها با جن بدانند. «ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ» 

۳- هماهنگی رفتار و گفتار مخالفان انبیاء در طول تاریخ به گونه‌ای است که گویا همه به یکدیگر سفارش موضع‌گیری علیه حق و تهمت سحر و جنون را می‌دادند. «أَ تَواصَوْا ...» 

۴- ریشۀ تهمت به انبیا، طغیان است. «قَوْمٌ طاغُونَ» 

۵- انسان در برابر افراد لجوج مسئولیّتی ندارد. «فَتَوَلَّ» 

۶- پس از اتمام حجّت، اعراض از حق‌ستیزان جایز است. «فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَما أَنْتَ بِمَلُومٍ» 

۷- همه جا، متارکه و رها کردن دیگران کار بدی نیست. «فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَما أَنْتَ بِمَلُومٍ» 

۸- مبلّغ، باید روحیه مخاطبان را بشناسد، نسبت به گروهی اعراض نماید، «فَتَوَلَّ» و نسبت به گروهی تذکّر دهنده باشد. «وَ ذَکِّرْ» 

۹- اگر روحیه پندپذیری نداریم، در ایمان خود شک کنیم؛ زیرا مؤمن پندپذیر است. «فَإِنَّ الذِّکْری‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ» 

۱۰- اگر ایمان باشد، انسان تذکّر را از هر کس می‌پذیرد. «فَإِنَّ الذِّکْری‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ» و نفرمود: «فان تذکرک» 

۱۱- مبلّغان دینی خسته نشوند که کارشان مفید است. « فَإِنَّ الذِّکْری‏ تَنْفَعُ‏ ...» 

۱۲- مؤمنان نیز به تذکّر نیازمند هستند. «فَإِنَّ الذِّکْری‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ» 

۱۳- تعالیم ادیان آسمانی، در فطرت انسان‌ها ریشه دارد. وظیفه انبیا، بیدار کردن و یادآوری امور فطری بشر است. «ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْری‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ»

انتهای خبر/10