زهرا قربانی خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان» در یادداشتی نوشت، سال‌هاست که خراسان‌جنوبی با کم‌آبی دست و پنجه نرم می‌کند، اما انگار این واقعیت تلخ هنوز آن‌طور که باید در زندگی روزمره ما رخنه نکرده است. ما آمار و ارقام را می‌شنویم، گزارش‌ها را می‌خوانیم، هشدارها را می‌بینیم؛ اما رفتارمان همچنان همان گذشته است: بی‌توجه و گاهی حتی بی‌خیال.

دیروز در یکی از کوچه‌های شهر، صحنه‌ای دیدم که برایم تلخ و دردناک بود. مردی کنار خودرو ایستاده بود و با شلنگی که فشار زیادی داشت، آب را روی زمین می‌ریخت؛ بی‌هیچ محدودیت و نگرانی. همان آبی که در جای دیگری، شاید به اندازه یک خانواده، حیاتی است. همان آبی که در گذشته نه‌چندان دور، تلاش برای به دست آوردنش روزها و ماه‌ها طول می‌کشید.

این صحنه، تکراری و آشناست. تبدیل به بخشی از زندگی روزمره ما شده است، بی‌آنکه اندکی در مورد پیامدهای آن بیندیشیم. ما عادت کرده‌ایم که آب همیشه باشد، همیشه جاری باشد، همیشه قابل دسترس باشد. اما این تفکر، فاجعه را در آغوش خود دارد. سرزمینی که امروز هدررفت آب را می‌بیند، فردا با تشنگی و کمبود جدی مواجه خواهد شد.

بحران آب، تنها یک مسئله محیط زیستی نیست. این بحران، اقتصادی است، اجتماعی است، حتی فرهنگی و اخلاقی است. خشک شدن چاه‌ها و قنوات، کاهش بارندگی، افت سفره‌های زیرزمینی، مهاجرت اجباری روستاییان و فشار بر شهرها، همه نتیجه همین بی‌توجهی‌هاست. و واقعیت تلخ‌تر این است که هنوز بسیاری از ما باور نکرده‌ایم که آینده این سرزمین با هر قطره آبی که امروز هدر می‌دهیم، در خطر است.

مدیران و کارشناسان بارها هشدار داده‌اند: ۷۰ درصد بحران آب ناشی از رفتار انسانی است. یعنی بخش عمده‌ای از این مشکل قابل کنترل است. اما این کنترل تنها با مدیریت مسئولانه و فرهنگ‌سازی آغاز می‌شود، نه با پروژه‌های بزرگ و هزینه‌های سنگین. هر فرد، هر خانواده، هر شهروند می‌تواند سهم خود را در حفظ این نعمت حیاتی ایفا کند.

کاش همان‌قدر که نگران آمار خشکسالی هستیم، در مصرف روزانه‌مان هم دقت کنیم. کاش به همان اندازه که به آینده فرزندان‌مان فکر می‌کنیم، برای آینده آب این سرزمین نیز تلاش کنیم. هر قطره‌ای که امروز هدر می‌دهیم، فردا به بهای سنگینی جبران خواهد شد. شاید با خشک شدن چشمه‌ای، شاید با نابودی یک زمین کشاورزی، شاید با کوچ نسل‌هایی که حق دارند در این خاک بمانند.

آب، تنها یک مایع نیست؛ نماد زندگی، امید و آینده است. اگر امروز قدر آن را ندانیم، فردا دیر است. هر اقدام کوچک در مدیریت مصرف، هر تغییر ساده در عادات روزمره، می‌تواند فاصله بین زندگی و بحران را رقم بزند.

آب شاید بیاید، باران شاید دوباره زمین را تر کند، اما اینکه ماندگار بماند و زندگی ادامه یابد، کاملاً به رفتار ما وابسته است. و این، یک حقیقت ساده اما غیرقابل انکار است: سرزمین تشنه، نه فقط نیازمند باران، که نیازمند بیداری ماست.

انتهای خبر