به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خاورستان،

در تفسیر صفحۀ ۲۸۰ قرآن کریم - سوره نحل - آیۀ ۱۱۱ - تفسیر نور آمده است:

«یَوْمَ تَأْتِی کُلُّ نَفْسٍ تُجادِلُ عَنْ نَفْسِها وَ تُوَفَّی کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمْ یَعْلَمُونَ مِنْ یَعْرِفُونَ». داده جزای کامل داده می‌شود و آنان مورد ظلم قرار نمیگیرند»

نکته‌های سوره نحل - آیه ۱۱۱:

«وَ اللَّهِ رَبِّنا ما کُنَّا مُشْرِکِینَ» (انعام، ۲۳) به خدا سوگند ما مشرک نبودیم، گاهی اوقات می‌گوید: «وَ اللَّهِ رَبِّنا ما کُنَّا مُشْرِکِینَ» (انعام، ۲۳) به خدا سوگند ما مشرک نبودیم، گاهی اوقات می‌گوید. ) اینها ما را گمراه کردند، و گاهی می‌گوید: «لَوْ لا أَنْتُمْ لَکُنَّا مُؤْمِنِینَ» (سبأ، ۳۱) اگر شما نبودید ما مؤمن بودیم.

پیام‌های سوره نحل - آیه ۱۱۱:

۱. قیامت، فراگیر است و همۀ انسانها در آن روز حاضر می‌شوند. «کُلُّ نَفْسٍ»

۲. انسان در قیامت همه چیز و همه چیز را فراموش می کند و فقط در فکر نجات خود است. «تُجادِلُ عَنْ نَفْسِها»

۳. اعمال ما در دنیا محو نمی‌شود، بلکه عمل و آثارش باقی می‌ماند. «تُوَفَّی... ما عَمِلَتْ»

۴. کیفر قیامت، نتیجه عمل خود انسان است. نه ظلم یا انتقام. «ما عَمِلَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ».

تفسیر صفحۀ ۲۸۰ قرآن کریم - سوره نحل - آیۀ ۱۱۲ - تفسیر نور:

«وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْیَةً کانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً رِزْقُها رَغَداً مِنْ کُلِّ مَکانٍ فَکَفَاَاً اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِما کانُوا یَصْنَعُونَ» «و خداوند (برای شما) قریه را مثال می‌زند که امن و آرام بود، روزیش از هر چیزی. بسیار می‌رسید، امّا (مردم آن قریه) نعمت‌های خدا را ناسپاسی کردند، پس خداوند به (سزای) چه کاری انجام داد، پوشش فراگیر گرسنگی و ترس را بر آنها چشانید*»

نکات سورۀ نحل - آیۀ 112:

تعبیر «لِباسَ» در مورد گرسنگی و ترس، شاید به خاطر آن باشد که این دو لباس، هم وجود و زندگی آنها را فراگرفت، چنان که تعبیر «چشاندن» کنایه از نفوذِ آثار گرسنگی و ترس، در عمق وجود آنهاست.

پیام‌های سوره نحل - آیه ۱۱۲:

۱. تاریخ بشر، دارای ضابطه، قانون و بر پایۀ سنّت‌های الهی است. «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً»

۲. از بیان قرآنی در تاریخ و اقوام مثال گذشته، عبرت بگیریم. «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً»

۳. امنیّت و آرامش در رأس نعمت‌ها و زمین توسعه در رزق و اقتصاد جامعه می‌باشد. «آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً یَأْتِیها رِزْقُها»

۴. لازم نیست همه نیازش را خودش کند، بلکه می‌تواند منطقه‌ای داشته باشد. «یَأْتِیها رِزْقُها رَغَداً مِنْ کُلِّ مَکانٍ»

۵. عذاب‌های دنیوی نسبت به عذاب‌های اخروی، نوعی چشیدن است نه نوشیدن. «فَأَذاقَهَا اللَّهُ»

۶. کفران نعمت در همین دنیا، عقاب دارد. «فَکَفَرَتْ... فَأَذاقَهَا اللَّهُ»

۷. کفران نعمت باعث زوال آن است. «فَکَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذاقَهَا اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ»

۸. فقر اقتصادی و ناامنی اجتماعی، از نشانه‌های بی‌اعتنایی جامعه به اصول دینی است. «فَکَفَرَتْ... فَأَذاقَهَا اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ»

۹. کفران نعمت هم عذاب جسمی دارد. (فقر و گرسنگی)، هم عذاب روحی و روانی (ترس و ناامنی) «فَکَفَرَتْ... فَأَذاقَهَا اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ».