به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در نکات تفسیری صفحۀ ۳۹۶ قرآن کریم، سوره قصص و عنکبوت آمده است:

 ۱-در مقام بیان نیز ابتدا از نقاط مثبت شروع کنیم. 
«مَنْ جٰاءَ بِالْهُدیٰ - مَنْ هُوَ فِی ضَلاٰلٍ»

۲- برائت و پرهیز از پشتیبانی کافران به قدری مهم است که شکرانه‌ی نزول وحی قرار گرفته است.
« یُلْقیٰ إِلَیْکَ الْکِتٰابُ... فَلاٰ تَکُونَنَّ... »

۳- هر گونه حمایت از کفر و پشتیبانی از جرم ممنوع است. 
«فَلاٰ تَکُونَنَّ ظَهِیراً لِلْکٰافِرِینَ»

۴- علم و آگاهی، مسئولیّت را سنگین‌تر می‌کند. 
«بَعْدَ إِذْ أُنْزِلَتْ إِلَیْکَ»

۵- به آنچه رفتنی است؛ دل نبندیم و خود را اسیر آنها نسازیم. 
«کُلُّ شَیْءٍ هٰالِکٌ إِلاّٰ وَجْهَهُ»
 چنانکه حضرت ابراهیم فرمود: 
«لاٰ أُحِبُّ الْآفِلِینَ»

۶-  سیمای سوره عنکبوت

این سوره در مکّه نازل گردیده و ۶۹ آیه دارد. 
نامِ برخی از سوره‌های قرآن همچون بقره، فیل، نمل و نحل، برگرفته از نام حیواناتی است که در این سوره‌ها به گونه‌ای مطرح شده‌اند. 
در آیه ۴۱ این سوره، بنایِ شرک همچون خانه ی عنکبوت سست و ناپایدار شمرده شده و لذا این سوره به عنکبوت نام گرفته است. 
این سوره درباره‌ی چند موضوع، مطالبی را بیان می‌کند؛ 
از جمله:  ایمان، تکلیف بشر، آزمایش الهی، تاریخ برخی انبیا، نهی از مجادله‌ی غیر نیکو و تکیه بر غیر خدا.

۷--ایمان، تنها با زبان و شعار نیست؛ بلکه همراه با آزمایش است. 
«أَ حَسِبَ... هُمْ لاٰ یُفْتَنُونَ» (ادّعا کافی نیست؛ باید عملکرد را دید و قضاوت کرد. )

 سعدیا!
 گرچه سخندان و نصحیت گویی
 زعمل کار برآید به سخندانی نیست 

۸- آزمایش، یک سنّت الهی در طول تاریخ است. 
«وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ» 

۹- حوادث را تصادف نپنداریم؛ همه اسباب آزمایش ماست. 
«فَتَنَّا» 

۱۰- دلیل آزمایش‌های الهی، عینی و محقّق شدن علم ازلی خداوند و جدا شدن مؤمنان واقعی و شکوفا شدن استعدادهای درونی و به فعلیّت رسیدن آنهاست.
« فَلَیَعْلَمَنَّ... اَلَّذِینَ صَدَقُوا وَ... اَلْکٰاذِبِینَ»

۱۱- ارتکاب گناه و تکرار آن، در بینش انسان تأثیر گذارده و او را خیال باف می‌کند.
 «أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئٰاتِ» 

۱۲-خیال‌پردازی‌ها را با یاد مرگ و معاد درمان کنیم.
هم مؤمنانی که در بوته‌ی آزمایش هستند و هم خلافکاران بدانند که فرصت‌ها تمام شدنی است و مهر و قهر الهی به سراغشان خواهد آمد. 
«أَ حَسِبَ النّٰاسُ أَنْ یُتْرَکُوا... أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئٰاتِ... مَنْ کٰانَ یَرْجُوا لِقٰاءَ اللّٰهِ... »

۱۳-نه مدّعیان ایمان، از امتحان الهی رها می‌شوند و نه خلافکاران، از انتقام الهی. 
«یَسْبِقُونٰا» (خلافکاران، خیال می‌کنند دست خدا به آنان نمی رسد.) 

۱۴-خداوند، هم گفتار ما در اظهار ایمان را می‌شنود و هم پندار و روحیات ما را می‌داند. 
«وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ»