به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«خاورستان»؛۱. خویشاوندی، مانع نهی از منکر نیست. «إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ لِأَبِیهِ...»

۲. ملاک در برخورد، حق است نه سنّ و سال. «قالَ إِبْراهِیمُ لِأَبِیهِ» (حضرت ابراهیم به عموی خود که سن بیشتر داشته، آشکارا حق را بیان کرده و هشدار داده است.)

۳. در شیوۀ دعوت به حق، باید از بستگان نزدیک شروع کرد «لِأَبِیهِ»، و باید از مسائل اصلی سخن گفت. «أَ تَتَّخِذُ أَصْناماً آلِهَةً»

۴. سابقۀ شرک و بت‌پرستی، به پیش از رسالت حضرت ابراهیم بازمی‌گردد. «أَ تَتَّخِذُ أَصْناماً»

۵. اکثریّت، سابقه و سن، باطل را تبدیل به حق نمی‌‏کند و همه‌جا ارزش نیست. «أَراکَ وَ قَوْمَکَ فِی ضَلالٍ»

۶. بت‏‌پرستی، انحرافی است که وجدان‌‏های سالم و عقل، از آن انتقاد می‌کنند. «أَ تَتَّخِذُ أَصْناماً» «ضَلالٍ مُبِینٍ»

۷. گرچه ابراهیم علیه‌السّلام حلیم بود، «إِنَّ إِبْراهِیمَ لَأَوَّاهٌ حَلِیمٌ» (توبه، ۱۱۴) و پیامبر باید حتّی با فرعون هم نرم حرف بزند، ولی لحن برخورد حضرت ابراهیم در این آیه، به خاطر اصرار عمویش بر کفر بود. «إِنِّی أَراکَ وَ قَوْمَکَ فِی ضَلالٍ مُبِینٍ»