به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، مهدی کاظمی‌فرد در یادداشتی نوشت: گاهی حقیقت، نه در واژه‌ها، بلکه در خود واژه‌سازان متجلی است؛ و امام محمد باقر علیه‌السلام، یکی از آن چهره‌هایی است که کلمات، خود را وام‌دار او می‌دانند. کسی که نه فقط «گفت»، بلکه «گشود»؛ نه فقط دانست، بلکه معنا کرد؛ نه فقط از علم گفت، بلکه علم را شکافت و به حرکت درآورد.

او را «باقر» خواندند، شکافنده‌ی دانش‌ها؛ اما این فقط یک لقب نیست، یک روش است، یک مسیر است برای آنان که می‌خواهند راه را از نور بشناسند، نه از سایه‌ها. هر بار که لب به سخن می‌گشود، کلامی از جنس آسمان بر زمین جاری می‌شد. هر جلسه‌اش، بذری از قیام در جان مخاطب می‌کاشت. و هر بار که برمی‌خاست، زمین زیر پایش تکان می‌خورد، نه از قدرت بازو، که از حقیقت علم.

دشمن اما او را شناخت، نه از دریچه‌ی دانش، که از ترس. آن خلیفه‌ی جائر، آن وارث ظلم، دانست که اگر باقر برخیزد، یاد علی (ع) برخاسته، و اگر علم بجنبد، ذوالفقار نیز بی‌صدا نفس خواهد کشید. پس ترسید. و ترس، زهر خود را در جام امام ریخت.

اما اشتباه دشمن همین‌جا بود: او گمان برد که خورشید را می‌توان با زهر خاموش کرد. در حالی که خورشید هرگز غروب نمی‌کند؛ این زمین است که گاهی پشت به نور می‌ایستد و شب را تجربه می‌کند.

امام باقر (ع) ترجمه‌ای روشن از سیره‌ی حیدری است؛ در علم، در حلم، در قیام، و در سخن. و ما، مردمان هر عصر، هنوز در پرتو همان علم و همان نور به صبح می‌رسیم، ولو کَرِهَ الکافرون.

و این است معنای روشن آیه: «وَاللّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ».

انتهای خبر/