به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، درتفسیر صفحه 170 قرآن کریم آمده است:«وَ اکْتُبْ لَنا فِی هذِهِ الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ إِنَّا هُدْنا إِلَیْکَ قالَ عَذابِی أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشاءُ وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‏ءٍ فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ الَّذِینَ هُمْ بِآیاتِنا یُؤْمِنُونَ» «(خداوندا!) برای ما در این دنیا و در آخرت، خیر و نیکی مقرّر کن که ما به سوی تو رهنمون و بازگشت کرده‌‏ایم. (خداوند) فرمود: عذابم را به هر کس که بخواهم (و مستحق باشد) می‌رسانم، و (لی) رحمتم همه چیز را فرا گرفته است، پس به‏ زودی آن (رحمتم) را برای کسانی که تقوی دارند و زکات می‌‏دهند و آنان که به آیات ما ایمان می‌‌آورند، مقرّر می‌دارم*»

نکته‌های سورۀ اعراف- آیۀ ۱۵۶:

این آیه، بیان دعای دیگر حضرت موسی علیه‌السّلام در پی خواستۀ قبلی است.

«هُدْنا» اشاره دارد به توجّه آنان به سوی خدا و توبه کردن از راه منحرفان و راه کسانی که تقاضای نابه‌جای دیدار خدا را داشتند.

به نقل ابن‌عبّاس، هنگامی که آیۀ «وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‏ءٍ» نازل شد، شیطان نیز در رحمت الهی طمع کرد و گفت: عبارت «کُلَّ شَیْ‏ءٍ»، شامل من هم می‌‏شود. خداوند برای رفع این توهّم فرمود: «فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ...»

آری، سفرۀ رحمت الهی گسترده است و به همه کس می‌‏رسد، امّا شمول رحمت برای غیر مؤمنان، به تفضّل الهی و به برکات مؤمنان و به طفیل آنان است. (تفسیر اثنی ‏عشری)

در روایت آمده است که شخصی در نماز می‌گفت: «اللهم ارحمنی و محمدا و لا ترحم معنا احدا»، خدایا! تنها من و محمّد صلّی اللَّه علیه و آله را مشمول رحمت خود قرار بده، نه هیچ کس دیگری را. پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله پس از نماز در انتقاد به او فرمود: رحمت نامنتهای الهی و موضع وسیع و نامحدود را محدود ساختی! (تفاسیر مجمع البیان و نمونه)

پیام‌های سورۀ اعراف- آیۀ ۱۵۶:

۱. بهترین گام‌‌ها و کارها، با ثبات‌ترین آنهاست. «وَ اکْتُبْ لَنا»

۲. انبیاء در فکر تأمین سعادت دنیا و آخرت مردمند. «وَ اکْتُبْ لَنا فِی هذِهِ الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ»

۳. از بهترین دعاها، جامع‏‌ترین آنهاست. «فِی هذِهِ الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ»

۴. بازگشت خالصانه به سوی خدا، راه دریافت الطاف الهی است. «هُدْنا»

۵. رحمت الهی نامحدود است، اگر کسی به آن نرسید، تقصیر از خود اوست. «رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‏ءٍ» نقصی در فاعلیّت رحمت الهی نیست؛ بلکه نقص در قابلیّت و استقبال ماست.

۶. رحمت خداوند فراگیر است، ولی عذاب الهی چنین نیست. «رَحْمَتِی وَسِعَتْ» «عَذابِی أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشاءُ»

۷. اصل، رحمت الهی است و عذاب او عارضی است. (برای رحمت، فعل ماضی «وَسِعَتْ»، ولی برای عذاب فعل مضارع «أُصِیبُ» آمده است)

۸. دعای انبیاء نیز در چهارچوب حکمت و قانون الهی مستجاب می‌‏شود. «اکْتُبْ لَنا» «فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ...»

۹. با وجود تقوا و عمل به تکالیف، شمول رحمت الهی حتمی است، «فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ...» ولی با وجود گناه و معصیت، عذاب حتمی نیست، زیرا با توبه و استغفار، امکان مغفرت وجود دارد. «عَذابِی أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشاءُ»

۱۰. رحمت الهی بی‌‏نهایت است؛ امّا شرط بهره‌‏وری از آن، تقوا، پرداخت زکات و ایمان است. «یَتَّقُونَ» «الزَّکاةَ» «یُؤْمِنُونَ» بنابراین کسی که زکات نمی‌‏دهد و یا بی‌‏تقوا می‌‏باشد، از رحمت الهی محروم و در معرض عذاب الهی است.

۱۱. زکات، در شریعت یهود نیز بوده است. «یُؤْتُونَ الزَّکاةَ»

۱۲. آنچه سبب دریافت الطاف الهی است، ایمان به تمام آیات اس؛

، نه بعض آنها. «بِآیاتِنا یُؤْمِنُونَ»

انتهای پیام/