به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان» در تفسیر صفحه ۵۴۳ قرآن کریم آمده است: « أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ ما یَکُونُ مِنْ نَجْوی‏ ثَلاثَةٍ إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سادِسُهُمْ وَ لا أَدْنی‏ مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْثَرَ إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ ما کانُوا ثُمَّ یُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا یَوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْ‏ءٍ عَلِیمٌ *»   « آیا ندیدی که خداوند آنچه را در آسمان‌ها و زمین است، می‌داند. هیچ رازگویی و نجوای سه نفره نیست مگر آنکه او چهارمین آنهاست و هیچ پنج نفره‌‏ای نیست، مگر آنکه او ششمین آنان است و نه (رازگویانی) کمتر از آن و نه بیشتر، مگر این‏که او با آنهاست، هر جا که باشند، سپس در روز قیامت آنان را به آنچه که انجام دادند، خبر خواهد داد. همانا خداوند به هر چیزی بسیار داناست.» 

نکته‌های سورۀ مجادله- آیه ۷:
«تَرَ» از «رؤیت» به معنای دیدن است که گاهی به معنای فهمیدن نیز به کار می‌رود و در اینجا این معنا مراد است. 

«نَجْوی‏» از «نجوة» به معنای مکان بلندی است که از سایر قسمت‌های زمین جداست. از آنجا که سخن در گوشی، در واقع جدا کردن طرف از دیگران است و یا چنان آهسته بیان می‌‏شود که سایرین از آن آگاه نمی‌شوند و یا به خاطر این‏که محتوای سخنانی که گفته می‌شود، وسیله دور شدن شنونده از خطر می‌باشد، به آن «نجوا» گفته می‌شود. 

همچنین نجوا شامل جلسات مخفیانه‌ای می‌‏شود که افراد مجرم و خلاف کار، به دور از چشم دیگران تشکیل می‏ دهند و آهسته و بدون کوچک‏ ترین سر و صدایی سخن می‌‏گویند به گمان این‏که کسی آنها را نمی‌بیند و سخنشان را نمی‌شنود. 

قرآن، دربارۀ علم خداوند به اسرار و نجوای مردم، چندین بار سخن به میان آورده است؛ از جمله: آیه ۷۸ سورۀ توبه‏ «أَ لَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَ نَجْواهُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ عَلَّامُ الْغُیُوبِ» و آیۀ ۸۰ سورۀ زخرف‏ «أَمْ یَحْسَبُونَ أَنَّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَ نَجْواهُمْ بَلی‏ وَ رُسُلُنا لَدَیْهِمْ یَکْتُبُونَ» 

در این آیه و آیه قبل، ده بار به علم خداوند اشاره شده و آغاز و پایان این آیه، با علم الهی است. «یَعْلَمُ‏ ... عَلِیمٌ‏» 

با نگاهی به آیات قبل، به خصوصیات علم الهی پی ‏می‌‏بریم. 

علم او به تمام جزئیات است. «هُوَ رابِعُهُمْ‏، هُوَ سادِسُهُمْ» علم او دقیق است. «أَحْصاهُ اللَّهُ» علم او حضوری است. «عَلی‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ شَهِیدٌ» به علم او غبار نسیان نمی‌نشیند. «أَحْصاهُ اللَّهُ وَ نَسُوهُ» به واسطۀ علم او دیگران از اعمال فراموش شده خود با خبر می‏‌شوند. «نَسُوهُ‏ ... یُنَبِّئُهُمْ‏» احاطه علمی خدا به همه هستی همیشگی و ازلی است. «هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ ما کانُوا» علم دارد، ولی معمولًا در دنیا کسی را رسوا نمی‌کند. «یُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا یَوْمَ الْقِیامَةِ» علم او دائمی است؛ نه موسمی. «یَعْلَمُ‏، عَلِیمٌ» عمل او به آسمان‏‌ها و زمین، یکسان است. «یَعْلَمُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ»

پیام‌های سورۀ مجادله- آیه ۷:
۱- نگاهی که به دانستن و فهمیدن حق نیانجامد، قابل توبیخ است. «أَ لَمْ تَرَ ...» 

۲- آسمان و زمین، بزرگ و کوچک، آشکار و پنهان، همه در برابر علم خداوند یکسان است. «یَعْلَمُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ‏ ... هُوَ رابِعُهُمْ‏ ... هُوَ مَعَهُمْ‏» 

۳- تعدّد افراد و تنوّع سخنان آنان، در علم خداوند تأثیری نداشته و خداوند به همه آنها و سخنانشان آگاه است. «لا أَدْنی‏ مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْثَرَ» 

۴- چون وجود خداوند نامحدود است، پس هر جا که باشیم او همراه ما است. «هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ ما کانُوا» 

۵- مکان و زمان در علم خداوند اثری نداشته و او به همه‌چیز آگاه است. «هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ ما کانُوا» 

۶- در قیامت، خبر دهنده، خود شاهد بوده است. «شَهِیدٌ، عَلِیمٌ‏، یُنَبِّئُهُمْ»

انتهای خبر/10