به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، مهدی کاظمی‌فرد در یادداشتی نوشت: ولادت مبارک امام موسی بن جعفر (ع)، هفتمین پیشوای معصوم شیعیان، فرصتی گران‌بها برای تأمل و بازخوانی آموزه‌های گرانقدر آن بزرگوار است.

 امام کاظم (ع) به حق یکی از برجسته‌ترین نمادهای صبر، حکمت، تقوا و اخلاق اسلامی است که نه تنها در مقام امامت، بلکه در عرصه رفتار و منش فردی و اجتماعی الگویی بی‌بدیل ارائه داده‌اند.

در جهان امروز که گاه هیجانات زودگذر و احساسات سطحی، جای تعقل و تدبر را می‌گیرد، یادآوری و تأکید امام موسی کاظم (ع) بر عقلانیت و تفقه، بیش از هر زمان دیگری ضرورت می‌یابد.

ایشان فرمودند که ایمان باید از مرحله صرف احساس فراتر رود و به معرفتی خردمندانه و رفتار عملی و رشد یافته تبدیل شود. چرا که اگر ایمان در حد اشک ریختن و ماتم گرفتن باقی بماند، حتی اگر به اندازه اقیانوس‌ها اشک بریزیم و به اندازه دره‌ها جشن بگیریم، حق آن ایمان ادا نخواهد شد.

امام کاظم (ع) علاوه بر معنویت و عرفان، اهمیت حفظ حرمت انسان‌ها و مراقبت از زبان را به ما گوشزد کرده‌اند. ایشان می‌فرمایند: «هر که خود را از ریختن آبروی مردم نگه دارد، خداوند در روز قیامت از لغزش او می‌گذرد و هر که خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند خشم خود را از او باز می‌دارد.» این کلام گران‌بها، نمایانگر عمق حکمت و رحمت امام (ع) نسبت به پیروانشان و همه انسان‌هاست و بر مدارا و تحمل تأکید دارد.

زبان، به‌سان تیغی تیز است که می‌تواند یا آبروی انسانی را حفظ کند یا در هم بشکند. بر این اساس، پرهیز از هرزه‌گویی، سخنان بی‌حیا و تندروی‌های کلامی، از ضروریات اخلاقی و اعتقادی است که راهی به سوی بهشت را هموار می‌کند.

 این نکته‌ مهم، هشدار و درس روشنی است که هر رفتار و گفتار ما در جهان هستی ثبت و ضبط می‌شود و در نهایت، جزای آن را در همین دنیا یا آخرت خواهیم دید.

امام موسی کاظم (ع) به ما می‌آموزند که ایمان باید به معرفت منجر شود؛ باید از اشک و احساسات صرف عبور کنیم و به رفتار و منش رشد یافته و عقلانی دست یابیم. ایشان الگویی برای انسان‌های مؤمن‌اند که به جای تخریب و نفرت، صبر، مدارا و بزرگواری را پیشه کنند.

 این منش، نه تنها کرامت فردی بلکه حرمت جمعی را پاس می‌دارد و جامعه‌ای اخلاق‌مدار و متعالی را شکل می‌دهد.

در این روز فرخنده، بر همه ماست که با تأسی به سیره امام کاظم (ع)، زبان و رفتار خویش را از هر گونه خشونت و بی‌احترامی پاک سازیم، به عقلانیت و تدبر بیش از پیش اهتمام ورزیم و با نگاهی خردمندانه، فصل نوینی از ایمان عملی و اخلاق اجتماعی را آغاز کنیم.

 باشد که با این مسیر نورانی، بهار واقعی زندگی را در دل‌ها و جوامعمان بنشانیم و چراغ هدایت برای دیگران باشیم.