به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»،الف: قتل یک نفر، کیفری همچون قتل همۀ مردم را دارد؛

ب: حرمت قتل یک نفر نزد خداوند، به منزلۀ قتل همۀ مردم نزد شماست؛

ج: قتل یک نفر، بی ‏اعتنایی به مقام انسانیّت است؛

ه: قتل یک نفر، سلب امنیّت از همۀ مردم است؛

و: چون انسان‌ها به منزلۀ اعضای یک پیکرند، پس قتل یکی قتل همه است؛

ز: جایگاه دوزخی قاتل یک نفر، جایگاه کسی است که قاتل همه باشد؛ (کافی، ج ۷، ص ۲۷۱)

ح: قتل یک نفر، زمینه‌‏ساز قتل همه است؛

ط: یک انسان می‌‏تواند سرچشمۀ یک نسل باشد، پس قتل او به منزلۀ قتل یک نسل است (به نظر می‏‌رسد این احتمال بهتر است). در روایات می‌‏خوانیم: فانی‏ شدن تمام دنیا نزد خداوند، از کشتن یک مؤمن آسان‏‌تر است ( بحار، ج ۱۰، ص ۳۸۲). (این حدیث را در شب جمعۀ آخر ماه رمضان ۱۳۷۹ می‌نویسم که روز جمعه‌‏اش روز قدس است و درحالی‌که تلویزیون‏‌های دنیا صحنه‌های دلخراشی از کشتن مسلمانان بی‌‏پناه فلسطین را به‌دست صهیونیست‏‌ها نشان می‌‏دهند.)

امام صادق علیه‌السلّام فرمودند: کسی‌که در موضعی که آب یافت نمی‏‌شود، تشنه‌‏ای را سیراب کند، مانند کسی است که نفسی را زنده کرده باشد. (مکارم الاخلاق، ص ۱۳۵)

طبق آیات و روایات، هدایت و ارشاد مردم به راه حق، نوعی احیا می‌‏باشد و گمراه کردن مردم، نوعی قتل است. سورۀ انفال، آیۀ ۲۴، دعوت پیامبر را مایۀ حیات مردم می‌خواند: «دَعاکُمْ لِما یُحْیِیکُمْ».

امام صادق علیه‌السّلام نیز فرمودند: «من اخرجها من ضلال الی هدی فکانما أحیاها و من اخرجها من هدی الی الضلال فقد قتلها» هر کس نفس منحرفی را هدایت کند او را زنده کرده و هر کس دیگری را منحرف کند، او را کشته است. (کافی، ج ۲، ص ۲۱۰)

امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: «نجاها من غرق او حرق او سبع او عدو» مراد از احیای نفس، نجات گرفتاران از غرق و آتش‌سوزی و درّنده یا دشمن است ( تفسیر برهان). و در روایت دیگر آمده است: کسی‌که به گرسنه‌ای غذا ندهد، به منزلۀ کشتن اوست و غذا دادن، به منزلۀ زنده کردن اوست. (کافی، ج ۲، ص ۲۰۴)

امام باقر علیه‌السّلام فرمود: مسرفان همان کسانی هستند که حرام‌ها را حلال می‌شمرند و خون‌ها را می‌ریزند. (تفسیر نورالثقلین)

در ادامه پس از آشنایی با این حدیث شریف، آیات ۳۲ تا ۳۷ سوره مبارکه «مائده» واقع در صفحه ۱۱۰ قرآن کریم تقدیم می‌شود.