به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۴۸۴ قرآن کریم آمده است: «فاطِرُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ جَعَلَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً وَ مِنَ الْأَنْعامِ أَزْواجاً یَذْرَؤُکُمْ فِیهِ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ» آفرینندۀ آسمان‌ها و زمین، برای شما از خودتان همسرانی قرار داد و از چهار پایان نیز جفت‌‏هایی، به این وسیله شما را کثیر می‏‌کند. او را هیچ مانندی نیست و او شنوا و بیناست.

نکته‌های سورۀ شوری - آیه ۱۱:

کلمۀ «فاطِرُ» یعنی آفرینش چیزی که قبلًا مشابه نداشته است.

البتّه «فطر» در لغت به معنای شکافتن و جدا کردن است

و این تعبیر شاید اشاره به این باشد که زمین و آسمان در آغاز توده‌‏ای واحد و متراکم بوده است

که در اثر انفجار شکافته شده و کرات تفکیک شده‌‏اند.

و اللّه العالم خداوند را نمی‏شود با هیچ چیز شبیه و همتا دانست.

او «حی» است امّا حیاتش از حیات همۀ موجودات زنده جداست.

در بند ۷۱ دعای جوشن کبیر می‌‏خوانیم:

«یا حیا قبل کل حی، یا حیا بعد کل حی، یا حی الذی لیس کمثله حی، یا حی الذی لا یشاکله حی، یا حی الذی لا یحتاج الی حی، یا حی الذی یمیت کل حی، یا حیا لم یرث الحیاة من حی، یا حی الذی یرزق کل حی، یا حی الذی یحیی الموتی، یا حی و یا قیوم لا تأخذه سنة و لا نوم»

اگر تنها به صفت حیات خداوند توجّه کنیم می‌‏بینیم خداوند قبل از هر زنده و بعد از هر زنده است،

زنده‌ای است که شریک در حیات ندارد، محتاج به زنده‏‌ای دیگر نیست و همۀ زنده‏‌ها را می‌‏میراند.