به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، شکر نعمتی مراحل دارد: الف: شکر، که انسان همۀ نعمت‌ها را از خداوند بداند.

ب: شکر زبانی، مانند گفتن «الحمدللّه».

ج: شکر عملی، که با انجام عبادات و صرف عمر و اموال در مسیر رضای خدا و خدمت به مردم به دست می‌آید.

شکر در برابر نعمت‌های الهی بسیار ناچیز و غیر قابل ذکر است، به قول سعدی:

بنده همان به ز تقصیر خویش......... عذر به درگاه خدای آورد

و نه سزاوار خداوندیش........ کس نتواند که بجای آورد

در حدیث می‌خوانیم که خداوند به موسی وحی کرد: حقّ مرا به جا آورد. موسی گفت: این کار امکان ندارد، زیرا هر کلمۀ شکر نیز شکر دیگری لازم دارد. وحی آمد: همین اقرار تو و این که می‌دانی هر چه هست از من است، بهترین شکر من است. (نمونه تفسیر)

به گفتۀ روایات، کسی که از مردم تشکر کند از خدا نیز تشکر نکرده است. «من لم یشکر المنعم من المخلوقین لم یشکر الله». (بحار، ج ۷۱، ص ۴۴)

اگر نعمت خدا را در مسیر غیر حق مصرف کنیم، کفران نعمت و زمین کفر است. «لَئِنْ کَفَرْتُمْ»، «بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْراً» (ابراهیم، ​​۲۸) کسانی که نعمت خدا را به کفر تبدیل کردند.