به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۱۱ قرآن کریم آمده است:  « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏* إِنَّا فَتَحْنا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً * لِیَغْفِرَ لَکَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ وَ یُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَیْکَ وَ یَهْدِیَکَ صِراطاً مُسْتَقِیماً * وَ یَنْصُرَکَ اللَّهُ نَصْراً عَزِیزاً *»   « به نام خداوند بخشنده مهربان‏ همانا ما گشایش آشکاری را برای تو پیش آوردیم. تا خداوند برای تو گناهِ پیش و پس (از هجرت را که کفّار مکّه به تو نسبت می‌دهند) ببخشد و نعمتش را بر تو تمام کند و تو را به راه راست هدایت نماید. و خداوند تو را با پیروزی شکست‌ناپذیری یاری نماید.» 

نکته‌های سورۀ فتح- آیات ۱-۳:
در این‏که مراد از «فتح مبین» در آیۀ اول سوره فتح چیست، میان مفسران اختلاف است؛ گروهی مانند: آلوسی، ابوالفتوح، علامه طباطبایی و فیض کاشانی، آن را مربوط به صلح حدیبیّه می‌دانند و گروه دیگری مانند شیخ طوسی، زمخشری و فخررازی، آن را مربوط به فتح مکّه دانسته‌‏اند و هر دو گروه به روایاتی استناد کرده‌اند. 

صلح حدیبیّه از آن جهت مهم است که سرآغاز فتح مکّه و پیروزی‏‌های مهم پس از آن بوده است، علاوه بر آنکه تا آن روز مشرکان تنها به نابودی مسلمانان می‌اندیشیدند و برای آنان جایگاهی قائل نبودند، امّا با پذیرش صلح، در حقیقت مسلمانان را پذیرفتند که این در واقع‏ پیروزی بزرگی در صحنۀ سیاسی اجتماعی بود. 

فتح مبین از آن جهت بود که در سال ششم، یک هزار و چهارصد نفر همراه حضرت بودند ولی بعد از دو سال، ده هزار نفر در فتح مکّه با پیامبر همراه بودند. 

در نظام هدایت الهی، ابهامی وجود ندارد و همه روشن و روشنگر می ‏باشند، از جمله: 

فرستاده‌اش روشنگر است. «رَسُولٌ مُبِینٌ» (دخان،۱۳) قرآنش روشن و روشنگر است. «قُرْآنٍ مُبِینٍ»(حجر،۱) با زبانی روشن و واضح بیان شده است. «هذا لِسانٌ عَرَبِیٌّ مُبِینٌ» (نحل،۱۰۳) هشدارهایش نیز بدون ابهام است. «نَذِیرٌ مُبِینٌ» (اعراف،۱۸۴) حتّی جنگ و صلحش نیز روشن است. «فَتْحاً مُبِیناً» پس هر گروهی در برابر این همه شفّافیت مخالفت کند، گمراهی او نیز بسیار روشن است. «وَ مَنْ یَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا مُبِیناً» (احزاب،۳۶) 

در این آیات، شش مرتبه پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله مورد خطاب واقع شده است، «فَتَحْنا لَکَ‏ ... لِیَغْفِرَ لَکَ‏، ذَنْبِکَ‏، عَلَیْکَ‏، یَهْدِیَکَ‏، یَنْصُرَکَ‏ »که بیانگر جایگاه ویژه پیامبر اسلام نزد خداوند است. 

کلمۀ «ذنب» به معنای دنباله و آثار و پیامدهای هر چیز است و بیشتر در مورد گناه و پیامدهای سوء آن بکار می‏ رود. 

شکی نیست که هر حرکت حق‌طلبانه، برای منحرفان خوشایند نیست و آن ندا را گناه می‌شمرند و بر ضدّ منادیان آن، انواع مشکلات، نگرانی‌‏ها، آزار و شکنجه‌ها، نسبت‌های ناروا، توطئه‏‌ها، اختلافات و شایعات را به راه می‌‏اندازند. 

امام رضا علیه‌السّلام فرمودند: گناه هیچ کس نزد مشرکان، بیشتر از گناه پیامبر نبود، زیرا پیامبر با بت ‏پرستی مبارزه می ‏کرد و حال آنکه مشرکان تا قبل از فتح مکّه ۳۶۰ بت داشتند، امّا با فتح مکّه و پیروزی قدرتمند پیامبر و مسلمانان، تمام اشتباهات پوشانده ماند. (تفسیر نورالثقلین) 

خداوند در سال دوم هجری که قبله تغییر کرد و سال ششم که صلح حدیبیّه به وقوع‏ پیوست و سال هشتم که مکّه فتح گردید، وعده تمام کردن نعمت را در آینده می‌دهد، می‌‏فرماید: «یُتِمَّ نِعْمَتَهُ»، امّا در حجّة الوداع به آن وعده‌ها جامه عمل پوشاند و با اعلام نصب حضرت علی علیه‌السّلام به امامت، نعمت را تمام کرد و فرمود: «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی» (مائده،۳)

انتهای خبر/10