به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۱۹ قرآن کریم آمده است: « أَ فَعَیِینا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ * وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ *» « مگر در آفرینش نخستین عاجزیم (تا از باز آفریدن شما در رستاخیز ناتوان باشیم)، بلکه آنان از آفرینش جدید در اشتباه و تردیدند. و همانا ما انسان را آفریده‌ایم و هر چه را که نفسش او را وسوسه می‏‌کند می‌دانیم و ما از شریان و رگ گردن به او نزدیک‌تریم (و بر او مسلّطیم).» 

نکته‌های سورۀ ق- آیات ۱۵ -۱۶:
کلمه «عیینا» از «عی» به معنای عجز و ناتوانی، «لَبْسٍ» به معنای خلط و اشتباه و مشتبه شدن است. 

«وسوسه» در لغت به معنای صدای آهسته است و در اصطلاح، کنایه از افکار ناپسندی است که بر فکر و دل انسان می‌گذرد. 

کلمه «ورید» از ریشۀ «ورود» به معنای رفتن به سراغ آب است. از آنجا که این رگ، شاهراه گردش خون میان قلب و دیگر اعضای بدن است، آن را «ورید» گفته‌‏اند. 

برای ارشاد منحرفان، از هر شیوۀ صحیحی باید استفاده کرد. در آیات قبل نمونه‌هایی از قدرت خداوند در هستی و نمونه‏‌هایی از سرنوشت شوم کسانی که تکذیب می‌‏کردند، بیان شد. این آیات، وجدان و عقل مردم را مخاطب قرار داده که مگر ما در آفرینش اول عاجز شدیم تا از آفرینش دوم بازمانیم. 

مشابه جملۀ‏ «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ»، این آیه است: «أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ» (انفال،۲۴) خداوند میان انسان و قلب او حایل می‌شود.

سرچشمۀ وسوسه، سه چیز است:
الف) نفس و خواهش‌های نفسانی. «تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ» ب) شیطان. «فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّیْطانُ» (اعراف،۲۰) ج) بعضی انسان‌ها و جنّیان. «الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ» (ناس،۵-۶)

علم خداوند به امور ما به دو علت است:
الف) چون آفریدگار ماست و خالق، مخلوق خود را می‏‌شناسد: «أَ لا یَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ» (ملک،۱۴)، «وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ» ب) چون بر ما احاطه دارد. «نَعْلَمُ‏ ... وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ» لذا علم خدا دقیق، گسترده و بی‌واسطه است.

ریشۀ شک در معاد دو چیز است: یکی این‏که خدا از کجا می‌داند هر کس چه کرده و ذرّات او در کجاست؟ دیگر این‏که از کجا می‌تواند دوباره بیافریند؟
این آیه به هر دو جواب می‌دهد: او می ‏تواند، چون قبلًا انسان را آفریده است. «وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ» او می ‏داند، چون وسوسه‌های نادیدنی را هم می‌‏داند. «نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ»

پیام‌های سورۀ ق- آیات ۱۵ -۱۶:
۱- آفرینش هر موجود، گواه بر قدرت آفریدگار بر آفرینش مجدد آن است. اگر آفریدن اول ممکن بود، خلقت دوباره نیز ممکن است. «أَ فَعَیِینا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ» 

۲- در گفتگو با مخالف، کوتاه‌ترین و رساترین کلمات را بکار ببرید. «أَ فَعَیِینا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ» (ممکن شمردن یکی و محال شمردن دیگری تناقض است) 

۳- کافران، دلیلی بر انکار معاد ندارند، تنها شک و تردید است. «بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ» 

۴- اگر می‌‏خواهید عقیده‌ای سالم داشته باشید باید وسوسه‌ها را از خود دور کرده و نفس خود را اصلاح کنید. (انکار قیامت به خاطر آن است که خود را از وسوسه‌ها پاک نکرده‌اید.) « بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ‏ ... وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ‏» 

۵- علم و احاطۀ خداوند به بشر، در طول حیات اوست. «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ»

انتهای خبر/10