به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحۀ ۴۳۱ قرآن کریم آمده‌ است: «وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّی إِذا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قالُّا ما ذا قالُّا ِیُّ الْکَبِیرُ» «و شفاعت نزد خداوند سودی ندارد، مگر برای آن کس که او اجازه دهد * (انتظار اذن شفاعت، ادامه) دارد) تا زمانی که هراس و نگرانی از دل های آنان بر طرف شود، (مجرمان) از آنان پرسند: پروردگار شما چه گفتید؟ پاسخ می دهد: حقّ گفت؛ و او بلند مرتبه و بزرگ است»

نکات سورۀ سبأ- آیۀ ۲۳:

کلمۀ «فُزِّعَ» هر گاه با حرف «عَنْ» همراه باشد به معنای بر داشتن ناله است. (مفردات راغب) ولی اگر بدون آن باشد به معنای به ناله در آوردن است.

جملۀ «إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ» را دو گونه می‌توان معنا کرد:

الف: شفاعت نزد خدا سودی ندارد، مگر شفاعت انبیاء و اولیا و شفاعت کنندگانی که از طرف خداوند اجازۀ شفاعت داشته باشند.

ب: شفاعت نزد خدا سودی ندارد، مگر برای آن دسته از گناهکارانی که خدا اجازۀ شفاعت برای آنها را به اولیا بدهد.

در تفسیر اطیب البیان، آیه مورد بحث چنین معنا شده است: در قیامت جزئی برای خداوند که اجازه دهد، شراعت سودی ندارد و مجرمان در آن روز وحشتناک زده اند و ناله ها دارند تا آن صدایشان خاموش شود و ناله و فزع شود. از دل های آنها برخیزد. فرشتگان یا مؤمنان از این مجرمان می پرسند: پروردگار شما در دنیا به شما چه گفتید؟ می گویند: گفت، ولی ما گوش ندادیم.

پیام‌های سورۀ سبأ - آیۀ ۲۳:

۱. معبودهای خیالی، اجازۀ شفاعت پیروان خود را ندارند. «لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ»

۲. شفاعت به این معنا نیست که شفاعت کنندگان از خداوند مهربان ترند، زیرا خداوند است که به شفاعت کنندگان اجازۀ شفاعت می دهد. «لِمَنْ أَذِنَ لَهُ»

۳. شفاعت، کاری مستقل در برابر ارادۀ حتمی او نیست. بلکه در ارادۀ خداست. «أَذِنَ لَهُ»

۴. در قیامت هم امکان شفاعت هست، ولی با اذن الهی. «لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ»

۵. اذنی که خداوند به افراد می دهد تا شفاعت کنند یا شفاعت بر اساس حقّ است، یعنی شفاعت کنندگان به خاطر قرب الهی به آن مقام می رسند و شفاعت می شوند به خاطر حفظ ارتباط با راه خدا لایق دریافت شفاعت می شوند. «قالُوا ما ذا قالَ رَبُّکُمْ قالُوا الْحَقَّ».

انتهای پیام/