به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه ۵۵۳ قرآن کریم آمده است: « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ یُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ *»   « به نام خداوند بخشندۀ مهربان. آنچه در آسمان‌‏ها و آنچه در زمین است، برای خداوند تسبیح گویند، فرمانروایِ با قداستِ عزیز حکیم.» 

نکته‌های سورۀ جمعه- آیه ۱:
سورۀ قبل با «سَبَّحَ» و این سوره با «یُسَبِّحُ» آغاز شد، شاید نشان آن باشد که تسبیح برای خداوند، بوده و هست و خواهد بود. 

شاید چهار صفتِ‏ «الْمَلِکِ‏، الْقُدُّوسِ‏، الْعَزِیزِ، الْحَکِیمِ» در این آیه، مقدمه آیه بعد باشد که می‌‏فرماید:« هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ‏ ...» اگر خداوند برای شما پیامبری می‌فرستد، به خاطر نیاز خداوند به پرستش نیست، بلکه او حاکمی منزّه و مقتدر است و بعثت انبیاء بر اساس حکمت اوست که انسان را از طریق تزکیه و خودسازی و تعلیم و آموزش دین و حکمت، از ظلمات به نور برساند. 

تسبیح خداوند، ریشه و اساس تمام عقاید و تفکرات صحیح اسلامی است: 

توحید، بر اساس تسبیح و منزّه دانستن خداوند از شرک است. «سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ» (طور،۴۳) 

عدل، بر اساس منزّه دانستن خداوند از ظلم است. «سُبْحانَ رَبِّنا إِنَّا کُنَّا ظالِمِینَ»(قلم،۲۹) 

نبوّت و امامت، بر اساس تسبیح خداوند است، یعنی خداوند منزّه است از این که بشر را بدون راهنما و به حال خود واگذارد، بنابراین کسانی ‏که می‌‌گویند: خداوند وحی و راهنمایی نفرستاده است، در حقیقت او را به درستی نشناخته‌‏اند. «وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قالُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ» (انعام،۹۱) 

معاد، بر اساس تسبیح خداوند و منزّه دانستن او از کار عبث و بیهوده و باطل است. «رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا سُبْحانَکَ» (آل عمران،۱۹۱) ، «أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثاً وَ أَنَّکُمْ إِلَیْنا لا تُرْجَعُونَ» (مومنون،۱۱۵)

آری، اگر انسان خداوند را از هر عیب و نقص مبرّا دانست، عاشق و بنده‏ ی او می‏ شود، از او پروا کرده و بر او توکل می‏ کند و روابط اجتماعی و حرکات و افعال خود را مطابق رضای او تنظیم می‌‏کند.

انتهای خبر/10