به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحۀ ۱۹۳ قرآن کریم آمده است: «إِنَّمَا النَّسِی‏ءُ زِیادَةٌ فِی الْکُفْرِ یُضَلُّ بِهِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُحِلُّونَهُ عاماً وَ یُحَرِّمُونَهُ عاماً لِیُواطِؤُا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللَّهُ فَیُحِلُّوا ما حَرَّمَ اللَّهُ زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمالِهِمْ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکافِرِینَ» «همانا تأخیر (و تغییر ماه‌های حرام به ماه‌های دیگر) سبب افزایش در کفر است؛ که به وسیله آن کافران گمراه می‌‏شوند. (آنها) یک سال (جنگ در ماه‌های حرام) را (به سلیقه و تمایل و مصلحت‌‏اندیشی،) حلال می‌‌دانند و یک سال آن را حرام، تا با تعداد ما‌ه‌هایی که خداوند حرام ساخته، مطابق آید. از این رو آنچه را خدا حرام کرده حلال می‌‏کنند. کارهای ناپسند آنها، در نظرشان زیبا جلوه یافته است و خداوند کافران را هدایت نمی‌‏کند.»

نکته‌های سورۀ توبه- آیۀ ۳۷:

«النَّسِی‏ءُ» و «نسیه» از یک ریشه است. نسیه کردن، یعنی گرفتن جنس و پرداخت پول را به تأخیر انداختن. جا‌به‌جا‌کردن روزهایی را که جنگ در آن حرام است، نسی‏ء گفته‌‏اند.

کافران گاهی روشنفکر شده، در قانون الهی دست می‌بردند و در گرماگرم جنگ، چون به ماه‌های حرام برمی‌خوردند، برای آنکه جنگ را متوقّف نکنند می‌‏گفتند: ادامه می‌دهیم و به جای این ماه، در ماه دیگری آتش بس اعلام می‌‏کنیم. (تفسیر نور الثقلین)

پیام‌های سورۀ توبه- آیۀ ۳۷:

۱. به مقدّسات احترام بگذاریم. دخل و تصرّف و بازی کردن با قانون الهی، کفر است. «إِنَّمَا النَّسِی‏ءُ زِیادَةٌ فِی الْکُفْرِ» چهار ماه تعطیلی مطرح نیست، بلکه نافرمانی در آنچه خدا فرموده مهم است.

۲. کفر دارای درجات و مراحلی است. «زِیادَةٌ فِی الْکُفْرِ»

۳. یکی از عوامل گمراهی کفّار، جابه‌‏جایی ماه‌های حرام است. «یُضَلُّ بِهِ الَّذِینَ کَفَرُوا»

۴. یکی از عوامل انحراف مردم، تفسیر و تحلیل‌های غلط، برای دست بردن در احکام و قوانین الهی است. «یُحِلُّونَهُ عاماً...»

۵. اعراب جاهلی با اینکه ماه‌ها را جابه‌جا می‌کردند، ولی به مقدار زمان آن معتقد بودند. «لِیُواطِؤُا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللَّهُ»

۶. آنکه کار خود را بد بداند، شاید هدایت شود؛ امّا آنکه زشت ‏کاری‌های خود را زیبا می‌‏بیند، قابل هدایت نیست. «زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمالِهِمْ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی...»

انتهای پیام/